«Υπέρ αεροπορίας»: η Ιστορική αλήθεια για τον έρανο της 4ης Αυγούστου και οι επιδόσεις της Ε.Β.Α. στον πόλεμο του 1940

γράφει ο Φιλίστωρ Ι. Β. Δ.

Η Ελληνική αεροπορία βρισκόταν σε εμβρυακή μορφή κατά την διάρκεια του Μεσοπολέμου κι ειδικά μέχρι το 1936. Οι λόγοι πολλοί: μέχρι το 1924 ουσιαστικά το όπλο δεν ήταν αυτόνομος κλάδος του στρατού αλλά εξαρτιόταν από τον στρατό και το ναυτικό, με αποτέλεσμα κανείς εκ των στρατιωτικών ηγετών της εποχής να μην δίνει ιδιαίτερη σημασία στην εξέλιξη του όπλου και στην σωστή ανανέωση του υπάρχοντος υλικού. Συνήθως τα λιγοστά εκπαιδευτικά αεροπλάνα που διέθετε η Ελληνική αεροπορία, τα χρησιμοποιούσαν για να ρίπτουν φυλλάδια στην Αθήνα σε περιπτώσεις στρατιωτικών κινημάτων, ενώ στο κίνημα του 1926 που χρησιμοποιήθηκαν κάποια αεροπλάνα για βομβαρδισμό, οι βόμβες που έριχναν οι αεροπόροι έπεφταν και κατέστρεφαν κατοικίες. Τα δημόσια οικονομικά του κράτους σε όλη αυτή την περίοδο ήταν σε συνεχή ελλειμματική κατάσταση και δεν επέτρεπαν στις εκάστοτε κυβερνήσεις να προβαίνουν σε εκτεταμένες παραγγελίες στρατιωτικού υλικού. Επίσης ως το 1932 υπήρχε μια διάχυτη αντίληψη στην κοινή γνώμη και στην πολιτική ηγεσία της ……………

Οφείλουμε να συνεχίσουμε, από κει που ξεκινήσαμε, εμπνεόμενοι από τους αγώνες του ΠΑΚ, από την Ιδρυτική Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη…

Γιώργος Παπαγιαννόπουλος
3η ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1974 – 3η ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2015

Με αφορμή την επέτειο της ιστορικής Διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη 1974, θεμέλιου λίθου Ίδρυσης του Ριζοσπαστικού ΠΑΣΟΚ της Μεταπολίτευσης, εμείς ως Ιδρυτικά του μέλη διαπιστώνουμε:
-αφενός, την ταπεινωτική κατάληξη ενός…

Χαράματα 20ης Μαΐου 1941…Αρχίζει η Επιχείρηση «Ερμής» στη Κρήτη! (video)

Πρωί 20ης Μαΐου 1941. Η επιχείρηση κατάληψης της Κρήτης με την κωδική ονομασία «Unternehmen Merkur» δηλαδή «Επιχείρηση ΕΡΜΗΣ» έχει ξεκινήσει.

Οι αεροποβάσεις  των Γερμανών που καλύπτουν τον κρητικό ουρανό, με στόχο να αποβιβάσουν γερμανικές δυνάμεις και πολεμικό υλικό σε ολόκληρο το νησί, αποκλειστικά και μόνο από αέρος, δίνει το σύνθημα να ξεκινήσει η Μάχη της Κρήτης……………

23 ΑΠΡΙΛΗ 2010 : Η ΜΑΥΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

Των ΝΙΚΟΥ ΠΕΡΠΕΡΑ & ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΣΙΜΗ

Στις 23 Απριλίου 2010, ο Γιώργος Α. Παπανδρέου ανακοίνωνε από το Καστελόριζο την υπαγωγή της Ελλάδας στον «μηχανισμό στήριξης» του ΔΝΤ και της ευρωζώνης , έβαζε τη χώρα και τον ελληνικό λαό στη δίνη των μνημονίων και την καθιστούσε, πλέον, νέου τύπου αποικία και όμηρο της τροϊκανής χρηματοδότησης.

Η Ελλάδα, η ελληνική οικονομία και ο ελληνικός λαός βρέθηκαν στις συμπληγάδες της βαθιάς ύφεσης και μιας πρωτοφανούς κοινωνικής λεηλασίας.

Δεν άργησαν να φανούν οι τραγικές συνέπειες της εφαρμογής του μνημονιακού πλαισίου και στη χώρα ξεπήδησε ένα …..

25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821 …..Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ «ΔΑΝΕΙΟΔΟΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ » ΜΑΣ!!! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ…ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΗΝΕΣ!!

25^η ΜΑΡΤΗ 1821 η απαρχή της «παλιγγενεσίας» μας, ξεκίνησε με την εισφορά των Ελλήνων σε «αίμα» αλλά ……και βάζοντας τους στην αρχή του ατέρμονου «χρέους».

Δύο αιώνες από την επίσημη ημερομηνία έναρξης της επανάστασης των Ελλήνων,…η οποία ξεκίνησε με όραμα για την αποκατάσταση των ελευθεριών του ανθρώπου από τους απόστολους μιας «ιδέας» , και που στην πορεία τους εξελίχθησαν σε «πραματευτάδες» της .

Τα διχαστικά ζιζάνια τα οποία δεν σπάρθηκαν αλλά από την φύτρα τους υπήρχαν, λόγο του οικείου Ελληνικού συνδρόμου για την εξουσία αλλά και οι «αετονύχηδες», εκμεταλλευτές της ευκαιρίας αποσκοπώντας στον πλουτισμό, ήταν και εκείνη την εποχή σε «πρώτη γραμμή».

Πέραν των διαχρονικών ηθικών συμπερασμάτων και των ηθικών ιδεών που ……..

[VIDEO] ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΔΙΑΓΚΩΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΝΕΠΟΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΩΝ ΗΓΕΤΩΝ ΤΩΝ Ε.Δ… (Αυτοί θα ηγηθούν ω μη γένοιτο το «κακό»???.. Για το μόνον που είναι ικανοί «τούτοι» είναι για την «χλιαρή» διαμαρτυρία στέρησης των «κεκτημένων» τους ένεκα της διατεταγμένης κομματικής Υπηρεσίας τους)

ΔΕΙΤΕ ΚΑΤΑΝΤΙΑ!!!! Ο κ. ΤΙΠΟΤΑ (ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ) ΚΑΙ ΤΟ ΝΤΕΚΟΡ ΤΟΥ (ΗΓΕΣΙΑ Ε.Δ.) ΔΕΙΤΕ ΠΩΣ Ο Α/ΓΕΝ ΔΙΩΧΝΕΙ ΕΚΤΟΣ ΠΛΑΝΟΥ ΤΟΝ Α/ΓΕΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ. ΕΝΩ Ο Α/ΓΕΕΘΑ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΑΥΣΤΗΡΟ ΤΟΥ ΥΦΟΣ ΝΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΑΜΕΙΛΙΚΤΟΣ. κριμαααα!!!

Σχόλιο Παναγιωτης Γεωργοπουλος

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ…

92 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή

Επιμνημόσυνη δέηση στον Ι. Ν. της Του Θεού Σοφίας από τον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο, τρισάγιο και κατάθεση στεφάνων στον ανδριάντα του μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσοστόμου πραγματοποιήθηκαν στην πλατεία Αγίας Σοφίας για τα 92 χρόνια από τη μικρασιατική καταστροφή.

Την κυβέρνηση εκπροσώπησε ο υπουργός Μακεδονίας – Θράκης Γιώργος Ορφανός, ενώ παραβρέθηκαν βουλευτές, εκπρόσωποι της αυτοδιοίκησης και απλοί πολίτες.

Ο κ. Ορφανός επισήμανε ότι η μικρασιατική καταστροφή αποτελεί μια από τις «μελανότερες σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας», καθώς ………..

20/10…Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΤΣΟΛΙΑΔΩΝ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Σαν σήμερα το 1943 η κατοχική κυβέρνηση Ράλλη ιδρύει τα Τάγματα Ασφαλείας…

Ο Oρκος του ταγματασφαλιτη:

“Ορκίζομαι εις τον Θεόν, τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του ανωτάτου αρχηγού του γερμανικού στρατού Αδόλφου Χίτλερ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισόμενας μου υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς ότι δια μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεων μου, τας οποίας δια του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθεί παρά των γερμανικών στρατιωτικών νόμων”

“Τα Τάγματα Ασφαλείας αποτελούν την τελευταία εφεδρεία του Ελληνικού Εθνους”
Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδας Χρύσανθος

ΟΙ 5000 ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΝΔΡΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΩΝ ΤΜΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ, ΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ ΟΠΙΣΘΕΝ ΑΥΤΩΝ, ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΒΑΘΥΤΑΤΗΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΙΝ ΤΩΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΑΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑΝ ΣΧΕΔΙΑΣΘΕΙΣΑΝ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΘΕΙΣΑΝ ΥΠΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΩΝ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΗΘΕΛΟΝ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ ΤΟΥ.

ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΧΑΡΑΝ ΤΩΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΘΑΥΜΑΣΤΗΝ ΔΙΑΣΩΣΙΝ ΣΑΣ ΚΑΙ ΚΛΙΝΟΥΝ ΜΕ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΤΟ ΓΟΝΥ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΥ ΘΕΟΥ, ΟΣΤΙΣ ΗΠΛΩΣΕΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΗ ΧΕΙΡΑ ΕΠΑΝΩ ΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΣΑΣ, ΔΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΔΙΑΦΥΛΑΞΕΙ ΕΙΣ ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΝ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝ ΑΓΩΝΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΝΩΛΗΣ ΗΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗΝ. ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΘΕΛΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ Η ΕΝΔΕΙΞΙΣ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΟΡΜΗΣΙΣ, ΟΠΩΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΔΙ’ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΜΕΧΡΙΣ ΕΣΧΑΤΩΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΩΝ ΟΡΔΩΝ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ. ΑΠΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΓΗΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΣΠΑΡΤΗΣ, ΕΚ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΠΡΟΗΛΘΕΝ Η ΔΡΑΞ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΟΥ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΣΩΣΕΝ ΤΟΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΝ, ΥΨΟΥΤΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ: ΚΥΡΙΕ ΔΙΑΦΥΛΑΣΣΕ ΤΟΝ ΦΥΡΕΡ!”

– Συνταγματάρχης Παπαδόγκωνας ( Αρχηγος Ταγμάτων Ασφαλείας).

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΟΥΪΣΛΙΝΓΚ:
ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΡΑΛΛΗΣ 1878-1946

Ο Ιωάννης Δ. Ράλλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1878 και πέθανε στις φυλακές Αβέρωφ την 26 Οκτωβρίου 1946 σε ηλικία 68 ετών. Ηταν πολιτικός, Μακεδονομάχος, και πρωθυπουργός της εγκάθετης κυβέρνησης των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων από τις 7 Απριλίου του 1943 μέχρι τις 12 Οκτωβρίου του 1944. Ηταν γιος του Δημητρίου Ράλλη, διακεκριμένου αθηναίου πολιτικού και πρωθυπουργού της χώρας.
Σπούδασε νομικά συμπληρώνοντας τις σπουδές του στην Γαλλία και την Γερμανία, για να επιδοθεί στην συνέχεια στην δικηγορία.
Η πρώτη σημαντική ανάμειξη του Ιωάννη Ράλλη στα κοινά της Ελλάδας έγινε την άνοιξη του 1904, όταν, μαζί με τον Δημήτρη Καλαποθάκη, τον Στέφανο Δραγούμη, τον Πέτρο Σαρόγλου, τον Παύλο Μελά και άλλους, δημιούργησε το Ελληνικό Μακεδονικό Κομιτάτο με σκοπό την δημιουργία αντάρτικου στην υπό οθωμανική κατοχή Μακεδονία. Το 1906 αναμείχθηκε στη πολιτική και εξελέγη πρώτα βουλευτής Μεγάρων, επανεκλεγείς έκτοτε σε όλες σχεδόν τις μέχρι τού 1936 εκλογές βουλευτής άλλοτε Αττικής και άλλοτε Αθηνών.
Υπουργός έγινε για πρώτη φορά το 1920 επί κυβερνήσεως Δημητρίου Ράλλη. Ανέλαβε το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και προσωρινά το Υπουργείο Ναυτικών. Αργότερα, �
�ολιτεύθηκε με το φιλοβασιλικό Λαϊκό Κόμμα. Επί κυβέρνησης Παναγή Τσαλδάρη, κατέλαβε για λίγους μήνες το Υπουργείο Εξωτερικών και μετά τις εκλογές του Μαρτίου 1933 το Υπουργείο Εσωτερικών και Αεροπορίας (Μάρτιος – Αύγουστος 1933).
Μετά από διαφωνία με τον Τσαλδάρη, παραιτήθηκε από την κυβέρνηση. Στις εκλογές τού 1935 απέτυχε να εκλεγεί, οπότε μαζί με τον Ιωάννη Μεταξά και τον Γεώργιο Στράτο κατήλθαν σε εκλογές με το σύνθημα της επαναφοράς της Βασιλευόμενης Δημοκρατίας. Στις εκλογές του 1936 ηγήθηκε ιδίας ομάδας που αντιπροσωπεύθηκε στην Βουλή από 8 βουλευτές.
Τον Απρίλιο του 1943 ο Ιωάννης Ράλλης ανέλαβε πρωθυπουργός της διορισμένης κυβέρνησης της ναζιστικής «Ελληνικής Πολιτείας», προκαλώντας — καθώς λέγεται — ακόμα και την οργή του γιου του Γεωργίου. Ως κατοχικός πρωθυπουργός, ο Ιωάννης Ράλλης οργάνωσε τα Τάγματα Ασφαλείας, για την άμυνα της υπαίθρου και αντιμετώπιση των ενόπλων κομουνιστών του ΕΑΜ και των άλλων αντιστασιακών ομάδων. Ο ίδιος εκτιμούσε ότι τελικά θα επικρατούσαν οι Σύμμαχοι, αλλά πίστευε πως μόνον με την δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας και υπό την καθοδήγηση της Βέρμαχτ θα αποτρέπονταν η επικράτηση των κομμουνιστών στην Ελλάδα.
Τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν υπό τις απόλυτες διαταγές των γερμανών κατακτητών, όπως και όλες οι υπηρεσίες του κρατικού μηχανισμού της χώρας. Όμως, υπό το πρόσχημα της αποτροπής του κινδύνου του κομμουνισμού, τα Τάγματα Ασφαλείας συμμετείχαν σε πάμπολλες εγκληματικές ενέργειες και έγιναν ιδιαίτερα μισητά από τον ελληνικό λαό. Τα μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας έφεραν στολή Μακεδονομάχου, και γι’ αυτό έγιναν γνωστοί ως «Γερμανοτσολιάδες» ή «Ράλληδες».
Με την απελευθέρωση, ο Ιωάννης Ράλλης συνελήφθη και δικάστηκε για προδοσία. Στην δίκη του, (Φεβρουάριος 1945) συνήγοροί του ήταν ο γιος του και μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδας, Γεώργιος Ράλλης, και ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, πατέρας του μετέπειτα πολιτικού Ιωάννη Βαρβιτσιώτη. Στην διάρκεια της δίκης, οι συνήγοροι ισχυρίσθηκαν ότι ο Ιωάννης Ράλλης προσέφερε τεράστιες εθνικές υπηρεσίες κατά την κατοχή εν όσο ήταν πρωθυπουργός με το να αποσοβήσει το λιμό των Ελλήνων, δίδοντας καθημερινά ένα μισθό, ενώ έσωσε πολλούς πατριώτες από το εκτελεστικό απόσπασμα των Γερμανών και ακόμη διευκόλυνε τη διαφυγή πολλών πολιτικών και σημαινόντων πολιτών στη Μέση Ανατολή. Το δικαστήριο δεν πείστηκε και ο Ιωάννης Ράλλης καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά.
Πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα, στην φυλακή, στις 26 Οκτωβρίου του 1946. Έναν χρόνο μετά, ο γιος του εξέδωσε ένα απολογητικό βιβλίο για τις επιλογές του πατέρα του με τίτλο “Ο Ιωάννης Δ. Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου”.

Τα ελληνικα SS:

Με την ονομασία ΤΑΓΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ έμειναν γνωστές οι μονάδες που συγκροτήθηκαν το 1943-1944 από τις κατοχικές αρχές και την κυβέρνηση Κουϊσλιγκ Ιωάννη Ράλλη για την καταπολέμηση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Σκοπός της δημιουργίας τους, εκτός από την “εξοικονόμηση γερμανικού αίματος”, ήταν, σύμφωνα με τον τότε στρατιωτικό διοικητή της Ελλάδας, Αλεξάντερ Λέερ, “να χρησιμοποιηθεί πλήρως η αντικομμουνιστική μερίδα του ελληνικού λαού, για να εκδηλωθεί φανερά και να εξαναγκαστεί σε απροκάλυπτη εχθρότητα κατά της κομμουνιστικής μερίδας”. Η διεύρυνση, με άλλα λόγια, των κατά τόπους συμμαχιών του κατοχικού μηχανισμού και η μετατροπή του πολέμου κατά της Αντίστασης σε εμφύλιο.

Το εγχείρημα υλοποιήθηκε με την συγκρότηση παραστρατιωτικών ομάδων σε δύο μορφές:
Εννέα (9) Ευζωνικά τάγματα οργανωμένα από την δoσιλογική κυβέρνηση Ράλλη, συνολικής δύναμης 5.725 ανδρών
Είκοσι δύο (22) εθελοντικά τάγματα, αυτοτελώς συγκροτημένα, συνολικής δύναμης 16.625 ανδρών.

Γενικός προϊστάμενος ήταν ο αντιστράτηγος των Waffen SS, Βάλτερ Σιμάνα. Στον ίδιο το Σιμάνα οφείλουμε και τον τελικό απολογισμό της δράσης των Ταγμάτων Ασφαλείας, λίγο μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα. Σε αναφορά του προς το Γενικό Επιτελείο των SS (2-11-1944), εκτιμά ότι τα μεν εθελοντικά τάγματα “ήταν πολύτιμες βοηθητικές
μονάδες στην ενεργή καταπολέμηση των συμμοριών” από τη Βέρμαχτ, τα δε ευζωνικά τμήματα “πολέμησαν τον Κομμουνισμό και τις συμμορίες του ΕΛΑΣ με αξιοσημείωτη επιτυχία”. Την εκτίμησή του θα συμμεριστεί, στην υπηρεσιακή του απάντηση την 10-11-1944 και ο αρχηγός των SS, Χάϊνριχ Χίμλερ με το εξής τηλεγράφημα:
“Σας εκφράζω τα συγχαρητήριά μου, επειδή κατορθώσατε να οργανώσετε τα υγιή και νομοταγή στοιχεία του Ελληνικού λαού στα τμήματα των Ελλήνων εθελοντών καθώς και των Ευζώνων, και να τα οδηγήσετε σε άψογη συνεργασία με τα δικά μας γερμανικά τμήματα στον αγώνα κατά των μπολσεβίκων συνωμοτών μέχρι την τελευταία μέρα”
Οι άντρες των Ταγμάτων Ασφαλείας αποτελούσαν τα κατακάθια της τότε Ελληνικής κοινωνίας. Βαρυποινίτες κατάδικοι και υπόδικοι, μαυραγορίτες, φανατικοί αντικομμουνιστές, βασανιστές της Μεταξικής περιόδου και παλιοί τρομοκράτες του λεγόμενου “Μακεδονικού αγώνα” συγκρότησαν ομάδες εφόδου εφοδιασμένες με αμιγή Γερμανικό οπλισμό έχοντας στόχο την ΕΑΜική αντίσταση.
Το τραγικό είναι πως ένα τμήμα του αστικού πολιτικού κόσμου επέλεξε το δρόμο της ανοιχτής συνεργασίας με τους κατακτητές. Ησαν οι γνωστοί Κουϊσλινγκ που σχημάτισαν τις κατοχικές κυβερνήσεις υπό τους Τσολάκογλου, Κορυζή, Λογοθετόπουλο και Ιωάννη Ράλλη. Με την ενίσχυση αυτών των κυβερνήσεων και των Γερμανών σχηματίστηκαν τα φασιστικά κόμματα Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας, Εθνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωσις (ΕΣΠΟ), και Οργάνωσις Εθνικών Δυνάμεων Ελλάδος (ΟΕΔΕ),
Οπως ήταν αναμενόμενο, οι ταγματασφαλίτες ταυτίσθηκαν με την πιο σκοτεινή πλευρά της δράσης των κατοχικών στρατευμάτων: Μπλόκα, κάψιμο χωριών, μαζικές εκτελέσεις αμάχων. Συχνά μάλιστα αποδείχθηκαν βασιλικότεροι του βασιλέως κατηγορώντας λ.χ. τους εκπροσώπους του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού σαν “τροφοδότες των συμμοριτών” ή διαμαρτυρόμενοι για την “επιείκεια” των Γερμανών απέναντι στους αιχμάλωτους “κομμουνιστές”.
Οι ταγματασφαλίτες αφού ντύθηκαν τη γερμανική στολή και προσκύνησαν τη σβάστικα του Χίτλερ ορκίστηκαν πάνω στα όπλα που πήραν πως δεν θα στραφούν κατά των κατακτητών, παρά μόνον κατά εκείνων που ενεργούν κατά των στρατευμάτων κατοχής, δηλαδή κατά των Ελλήνων Αντιστασιακών. Με τον τρόπο αυτό κουρέλιασαν και ποδοπάτησαν κάθε ιερό και όσιο του ελληνικού λαού.

Η εικόνα που αποτυπώθηκε στη συλλογική μνήμη των Ελλήνων για τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν τέτοια, ώστε η Πολιτεία ουδέποτε τόλμησε να προχωρήσει στην επίσημη πολιτική αποκατάστασή τους. Μολονότι τα επιζήσαντα στελέχη τους τιμήθηκαν ποικιλότροπα από το μεταπολεμικό κράτος των εθνικοφρόνων, αυτό έγινε με κάθε δυνατή διακριτικότητα.

Ανάρτηση από: http://www.ksm.gr

Τριανταεννέα χρόνια μετά – Tο 40% της Κύπρου βρίσκεται υπό κατοχή

Τριανταεννέα χρόνια από την αποφράδα ημέρα της τουρκικής εισβολής

Τριανταεννέα χρόνια συμπληρώνονται το Σάββατο 20/7/2013 από το μαύρο πρωινό της 20ης Ιουλίου του 1974, που τα τουρκικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Κύπρο. Επί 39 χρόνια το 40% της Κύπρου εξακολουθεί να βρίσκεται υπό κατοχή. Σχεδόν 4.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν, εκατοντάδες αγνοούνται και 200.000 εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους. Στις 05:30, ώρα κατά την οποία άρχισε η τουρκική εισβολή ήχησαν οι σειρήνες, ενώ οι σημαίες κυματίζουν μεσίστιες.

Ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης παρέστη στην επιμνημόσυνη δέηση για τους αξιωματικούς και οπλίτες πεσόντες. Κόμματα και οργανώσεις, καταδικάζουν τη συνέχιση της κατοχής και τη διαίρεση της Κύπρου. Τονίζουν την ανάγκη για ενότητα και διακηρύσσουν τη βούληση τους να αγωνιστούν για δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση, με πλήρη αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εφαρμογή του διεθνούς δικαίου.
«Οι Έλληνες συμπαρατασσόμαστε σε όλους τους αγώνες των αδελφών Κυπρίων. Στηρίζουμε, με όλες τις δυνάμεις μας, τη διεκδίκηση λύσης στο πλαίσιο των αποφάσεων του ΟΗΕ και του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Λύσης που να βάζει τέλος στην κατοχή και να επανενώνει τη Μεγαλόνησο. Λύσης δημοκρατικής και ευρωπαϊκής. Λύσης λειτουργικής και πραγματικά βιώσιμης», τονίζει ο πρωθυπουργός, στο μήνυμά του για την 39η επέτειο της τουρκικής εισβολής. Η 20η Ιουλίου είναι «για τους Απανταχού Έλληνες, ημέρα τιμής και μνήμης. Αλλά και ημέρα ανάδειξης της πραγματικής διάστασης του κυπριακού προβλήματος. Ημέρα χρέους» αναφέρει ο Αντώνης Σαμαράς
Σε μήνυμά του ο Ευάγγελος Βενιζέλος τονίζει ότι το Κυπριακό αποτελεί κορυφαία προτεραιότητα της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας σημειώνοντας πως ο τερματισμός της κατοχής και των συνεπειών της, η επανένωση της Κύπρου μέσω μίας δίκαιης, βιώσιμης και λειτουργικής λύσης στη βάση των Αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας και της ιδιότητας της Κύπρου ως Κράτους Μέλους της ΕΕ παραμένει ο στόχος της Ελλάδας για την οποία το Κυπριακό αποτελεί κορυφαία προτεραιότητα της εξωτερικής πολιτικής της. Όσοι έχουν πιστέψει, σημειώνει ο κ. Βενιζέλος ότι οι τρέχουσες οικονομικές δυσκολίες της Ελλάδας και της Κύπρου θα προκαλέσουν μεταβολή της πολιτικής μας στο Κυπριακό πλανώνται οικτρά.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας για την θλιβερή επέτειο δήλωσε τα εξής:
«Σήμερα συμπληρώνονται 39 χρόνια από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Η εθνοκάπηλη στάση της ακροδεξιάς και της ελληνικής χούντας χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα για την προαποφασισμένη εισβολή. Τις συνέπειες έκτοτε τις πληρώνει ο κυπριακός λαός. Σήμερα, η Κυπριακή Δημοκρατία, δέχεται τις συνέπειες μιας άλλου τύπου εισβολής. Αυτής της τρόικα και του ΔΝΤ. Με ανοιχτά ακόμα τα τραύματα της Τουρκικής εισβολής και της κατοχής, έχει να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση της σύγχρονης ιστορίας της. Κρίση που ολοένα θα εντείνεται αν συνεχιστούν τα νεοφιλελεύθερης κοπής μέτρα που επιβάλλονται στον λαό της. Ευθύνες γι’ αυτή την κατάσταση έχει και η ελληνική κυβέρνηση, η οποία με τη στάση της συνέπραξε σε αυτές τις επιλογές».
Πηγές: ΝΕΤ, ΑΠΕ

ΜΙΑ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗ

12 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ……ΗΜΕΡΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ

Οι θηριωδίες των Γερμανών στην Κρήτη… Οι εκτελέσεις σε χωριά του νησιού το 1941…!! Βίντεο!!

Σε ένα δραματικής αφήγησης ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ με πολλές άγνωστες λεπτομέρειες μερικών από τα πιο σημαντικά εγκλήματα που προέβησαν οι Γερμανοί μετά την κατάληψη της Κρήτης θα δείτε μεταξύ άλλων…: 

Ο ΜΑΡΚΟΣ ΠΟΛΙΟΥΔΑΚΗΣ αναφέρεται στις εκτελέσεις των αμάχων που έλαβαν χώρα στο χωριό του, τον Λατζιμά Ρεθύμνου, μεταξύ άλλων του πατέρα του. Αναφέρεται και στο χωριό Αστέρι, στο οποίο εισήλθαν οι Γερμανοί στις 3 Ιουνίου 1941, και εκτέλεσαν τη γιαγιά του και τον παππού του και τον … σκύλο.

 

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗΣ, επίσης κάτοικος Αλικιανού Κρήτης, αναφέρεται στην εκτέλεση του πατέρα του από τους Γερμανούς, στις συστάσεις που τους γίνονταν από τους Γερμανούς να μην αντιστέκονται και στη θλιβερή εντολή που είχε λάβει από αυτούς να τον θάψει. Μας δείχνει και το ρολόι που πήρε από την τσέπη του πατέρα του μετά την εκτέλεσή του.

 

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗΣ, κάτοικος Κανδάνου Κρήτης, αναφέρεται στην καταστροφή της Κανδάνου από τους Γερμανούς στις 3 Ιουνίου 1941, γιατί οι κάτοικοι της περιοχής συμμετείχαν στη Μάχη της Κρήτης.

 

Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΝΝΑΚΗΣ, από το Κοντομαρί, αναφέρεται στην εκτέλεση 24 κατοίκων του χωριού, ηλικίας 18-50 ετών, στις 2 Ιουνίου 1941. 

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ

 

elnewsgr

Φτωχή, ρουφιάνα, αργυρώνητη η σημερινή δημοσιογραφία… Μέρες που έφυγε ο Γιάννης…

Του Γιάννη Διακογιάννη
(Γενάρης 1957 – Δεκέμβρης 2006)
  

Η διαθήκη μου

Επιθυμώ να ταφώ με τρόπο απλό, όπως έζησα. Δεν θέλω επικήδειους. Μονάχα λίγα λουλούδια θα «ζήταγα» από τους συμμαθητές του Δημοτικού, πού μαζί μεγαλώσαμε τρείς-τρείς στα θρανία.

Κανένα περιουσιακό στοιχείο δεν επεδίωξα και δεν απόκτησα ποτέ. Και δεν έχω να αφήσω τίποτε σε κανέναν. Οι αγώνες μου – πού έδωσα μαζί με άλλους αγωνιστές και αγωνίστριες – φοιτητικοί, πολιτικοί συνδικαλιστικοί, καλλιτεχνικοί, πολιτιστικοί, αντιπολεμικοί, αισθητικοί και…

δημοσιογραφικοί αποτελούν μία παρακαταθήκη. Αυτή όμως υπάρχει και στα τρία βιβλία μου – και το τέταρτο το υπό ..έκδοση- πού δεν έτυχαν πάντως [ με ευθύνη μου ] μιάς σωστής επιμέλειας.

Όσο για το βιβλίο του πατέρα θα ήθελα από τις πωλήσεις να περισσέψουν κάποια χρήματα για να προβληθεί ο αντιαποικιοκρατικός, αντιιμπεριαλιστικός, λαϊκός, πατριωτικός και σοσιαλιστικός αγώνας του ΕΜΠΑ [Εθνικό Μέτωπο Πανδωδεκανησιακής Απελευθέρωσης ] στα Δωδεκάνησα.

Θάθελα πολύ οι συγγενείς , οι φίλοι και οι σύντροφοι που τόσο με αγάπησαν και τους αγάπησα να αγαπούν από εδώ και πέρα ακόμη περισσότερο τη μητέρα μου και τόν αδελφό μου, αλλά και τις δύο κυρίες πού βοηθούν το πατρικό σπίτι, την κυρία Κική και την Ευγενία.

Θα επιθυμούσα, τέλος, το πιάνο μου να δοθεί στο Δημοτικό Ωδείο της Σύμης. Κάποια βιβλία που θα επέλεγε ο αδελφός μου θα ήθελα να πήγαιναν στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Πάτρας και το Πανεπιστήμιο Πατρών. Και για το αρχείο, τα υπόλοιπα βιβλία, τη «μουσική βιβλιοθήκη», τα όμορφα λιγοστά λουλούδια μου να αποφασίσει ο αδελφός μου Δημήτρης, συμβουλευόμενος τους αγαπημένους συγγενείς και φίλους για το πού θα μπορούσε – όσα δεν θα κρατούσε – να προσφέρει.

Ταξίδεψα, αγάπησα, με αγάπησαν, πάλεψα, συγκρούσθηκα. Ήμουν τυχερός’

Σας χαιρετώ

[χειρόγραφα, υπογραφή Γιάννης Ε Διακογιάννης / 24, 3, 2006 πριν τη 1η χημειοθεραπεία

Υ.Γ. Αυτό το κείμενο πού δίδεται σε ορισμένους φίλους και συγγενείς δεν θα ήθελα να γίνει γνωστό πρίν επέλθει ο θάνατος /[συνέχεια χειρόγραφα, αντίγραφο έχουν Π. Δημητρόπουλος Ντόρα Νταιλιάνα [ δημοσιογράφοι – Βουλή ]

[επίσης στο άνω άκρο δεξιό υπάρχει χειρόγραφα. Στην συμμαθήτριά μου Άννα [δυσανάγνωστα τα 2 πρωτα, ..ριτη ] 

 

sibilla

Σε πλήρη εφαρμογή μπαίνει από σήμερα το σχέδιο της Αστυνομίας για την 38η επέτειο του Πολυτεχνείου…

Σε πλήρη εφαρμογή μπαίνει από σήμερα το σχέδιο της Αστυνομίας για την 38η επέτειο του Πολυτεχνείου με αυξημένη αστυνόμευση, περιπολίες, αλλά και προληπτικούς ελέγχους… Η νέα κυβέρνηση φοβάται «θερμή υποδοχή» από τους κουκουλοφόρους και γι’ αυτό όλες οι υπηρεσίες της ΕΛ.ΑΣ. βρίσκονται σε κατάσταση κόκκινου συναγερμού.

Στη σύσκεψη κορυφής που πραγματοποιήθηκε στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη αποφασίστηκε να αναπτυχθεί μεγάλος αριθμός αστυνομικών δυνάμεων που ξεπερνά τις 7.000, να περιοριστεί όσο περισσότερο γίνεται σε περίπτωση έκτροπων η χρήση δακρυγόνων και χημικών και να εφαρμοστεί το δόγμα της ανοχής και της ψυχραιμίας.

Δηλαδή, να μην υπάρξουν βίαιες αντιδράσεις από τους αστυνομικούς όσο κι αν προκληθούν, ενώ έλαβαν ρητή εντολή να ριχτούν στη μάχη μόνο στην περίπτωση που η κατάσταση τείνει να γίνει επικίνδυνη.

 

pontikopagida

Η μάχη των αετών

 

Ήταν η αυγή της 1 ης Σεπτεμβρίου 1958. ώρα 3 ή 4. Οι καταζητούμενοι μπήκαν στον αχυρώνα. Σε λίγο ακούστηκαν τα μεγάφωνα του στρατού. Στο Λιοπέτρι κηρυσσόταν κατάσταση αποκλεισμού και αναγκαστικού κατ’ οίκον περιορισμού. Κανείς δεν μπορούσε πια να κινηθεί στις στράτες εκτός απ’ τους Εγγλέζους. Οι πόρτες αμπαρώθηκαν και το χωριό περίμενε με την καρδιά σφιγμένη, ανυπεράσπιστο, βουβό. Οι Εγγλέζοι άρχισαν εξονυχιστικές έρευνες. Μπήκαν στα σπίτι, στον αχυρώνα. κοίταξαν παντού, δεν βρήκαν ίχνη. Έφυγαν. Ο κόσμος συγκεντρώθηκε σε συρματόφραχτους χώρους. Έγιναν ανακρίσεις. Ζητήθηκαν πληροφορίες. Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι προσπάθειες απέβησαν άκαρπες. Ο κόσμος γύρισε στα σπίτια του. Κάποιοι όμως κρατήθηκαν για περαιτέρω ανακρίσεις. Και το κακό ξεκίνησε. . .

 

leimwnas

ΤΟ  ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΟΡΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗ  ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΑΠΟ ΕΝΑ 17ΧΡΟΝΟ ΠΑΙΔΙ…ΠΡΙΝ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΙ!

 

Σήμερα, μαύρη επέτειος για το λαό του Ιράκ και το Αραβικό Έθνος!…

Αντίσταση παντού, εναντίον των αμερικανών ιμπεριαλιστών και των λακέδων τους!

Προς επιβεβαίωση του φόβου των μαζών

Ο φόβος, όχι της επανάληψης του Δεκέμβρη (αυτό δεν είναι δυνατό), αλλά της θεμιτότητας και της δυνατότητας μιας νέας κοινωνικής -και κοινωνικά νομιμοποιημένης, ιδίως σήμερα- εξέγερσης, που θα απειλήσει ξανά τα «άγια των αγίων» της καπιταλιστικής εξουσίας, γνωρίζοντας ίσως καλύτερα και πώς να τα υπερβεί, αυτός είναι που κάνει σήμερα το κράτος να «μιλά δυνατά» και να «συμπεριφέρεται» βίαια

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Οι ονομασίες των πολιτικών γεγονότων αποκτούν βαρύτητα όταν φέρνουν αποτελέσματα ευρύτατα αναγνωρισμένα. Όταν προκύπτουν σαφείς συνέπειες από το ότι ένα γεγονός αποκτά –ή αποτυγχάνει να αποκτήσει- μια ονομασία [1], το πώς θα ονομάσουμε αυτό το πολιτικό γεγονός γίνεται κατ’ εξοχήν πολιτικό ζήτημα. Έχουν χυθεί τόνοι μελάνι μέχρι οι νικητές του Εμφυλίου να πάψουν να αποκαλούν τον Εμφύλιο «συμμοριτοπόλεμο» και, αντίστροφα, έναν αιώνα σχεδόν μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, οι προσπάθειες να ξαναβαφτιστεί η επανάσταση πραξικόπημα γίνονται όλο και πιο συστηματικές.

Από το Δεκέμβρη του 2008, λοιπόν, μας απασχολεί σοβαρά –γιατί έχει πολιτικές συνέπειες- αν οι ταραχές που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήταν «χάος», «ντόμινο βίας», «μαζικό κίνημα κουκουλοφόρων», «ωμότητες ακραίων ομάδων», «ανέξοδος σουρεαλισμός», «θορυβώδης εξπρεσιονισμός», «πορτοκαλί επανάσταση» (όλα τα παραπάνω λέχθηκαν και γράφτηκαν) – ή αν, από την άλλη πλευρά, επρόκειτο για «ποτάμι οργής», «κοινωνικό φαινόμενο», «κοινωνική έκρηξη», «εξέγερση».

Αν αρκούσε να προσχωρήσουμε σε κάποια ερμηνεία απλώς εξυπηρετική για τις τότε ή τις τρέχουσες πολιτικές «σκοπιμότητες», αν βάραινε ως κύριο κριτήριο επιλογής το κύρος των ερμηνευτών, αν τέλος αποδείκνυε κάτι η προσφυγή σε συγκρίσεις (του Δεκέμβρη με το Μάη του ’68, το Νοέμβρη του ’73, το Λος Άντζελες του ’92 ή τα παρισινά προάστια), θα είχαμε λύσει ανέξοδα την εξίσωση. Θα επικαλούμασταν αυτοδικαιωτικά, είτε στοιχεία ομοιότητας αυθαίρετα επιλεγμένα, είτε τον υποδιοικητή Μάρκος, τον Κάρολο Παπούλια [2], το 60% των ερωτηθέντων στην Ελλάδα σε δημοσκόπηση των ημερών [3], εφημερίδες όπως η Guardian, η Monde και η Libération -χώρια τους πηχυαίους τίτλους τηλεοπτικών σταθμών, που (παραδόξως;) μίλησαν μέσα στο Δεκέμβρη για εξέγερση, δίχως να κατηγορηθούν ότι παρέχουν υπηρεσίες στοργής σε «κουκουλοφόρους».

Στην πραγματικότητα, ωστόσο, ούτε οι συγκρίσεις με παλιότερες εξεγέρσεις βοηθούν (το αντίθετο: αναιρούν την ιδιαιτερότητα και παραγνωρίζουν το ανεπανάληπτο κάθε κοινωνικού-πολιτικού γεγονότος), ούτε το κύρος των γραφίδων και των χειλέων αρκεί για να ερμηνεύσει (επί της εγκυρότητας, εξάλλου, δύσκολα μπορούμε να συμφωνήσουμε πολλοί). Τίποτα από αυτά λοιπόν δεν αποτελεί δείκτη επαρκή και αξιόπιστο. Άρα πρέπει να πάμε από αλλού. Να ξεκινήσουμε, δηλαδή, λέγοντας ότι ο Δεκέμβρης έσπασε πολύ περισσότερα από το αναμενόμενο τζάμια, ότι δεν μοίραζε μόνο λουλούδια αλλά πετούσε και πέτρες (και μολότοφ) κι ότι ο δεξιότατος Ελεύθερος είχε απόλυτο δίκιο (μέσα στην εξαλλοσύνη του) όταν τόνιζε πως επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα είχαν να γίνουν εδώ απ’τη δεκαετία του ’40.
Πού πρέπει αλήθεια να αναζητηθεί το υποκείμενο των επιθέσεων και των εν γένει βίαιων ξεσπασμάτων του α-τζαμή Δεκέμβρη, οι πρωταγωνιστές αυτών των -κατά Randall Collins– «βίαιων καταστάσεων» που χαρακτήρισαν το ξέσπασμα – έστω και ενίοτε μόνο λόγω της θεαματικότητάς τους, έστω και «καπελώνοντας» ανηλεώς το φωτεινό και δημιουργικό του πρόσωπο;

Ο Collins δεν θα αναζητούσε εναγωνίως «υποκινητές» – πολλώ δε μάλλον τον ιδεότυπο του βίαιου ανθρώπου ή της βίαιης, «χαοτικής» κοινωνικής ομάδας. Ο ίδιος υποστηρίζει πως, ακόμα κι αν η μαζική εμπλοκή σε βίαιες καταστάσεις μοιάζει στους εξωτερικούς παρατηρητές χαοτική ή ασυγκρότητη, εν τούτοις προϋποθέτει μια ισχυρή κοινωνική οργάνωση των δρώντων, ως αναγκαίο όρο για την υπέρβαση του φόβου που «κανονικά» αποτρέπει την ανάμειξη στη σύγκρουση [4]. Αυτή η δυνατότητα οργάνωσης (και άρα υπέρβασης του φόβου) μπορεί να αποδοθεί στη νεολαία ή τμήματά της. Όχι βεβαίως να ταυτιστεί με αυτήν συνολικά. Καθώς όμως η ίδια εντάσσεται ομοιόμορφα στους ιδεολογικούς μηχανισμούς (σχολείο, Πανεπιστήμιο) και συγκροτεί κοινότητες έξω από τη σφαίρα της παραγωγής, είναι σε θέση να «χρησιμοποιεί» τους πόρους που της παρέχει η ένταξη αυτή με διαφορετικούς τρόπους, σε διάφορους τόπους και σε διαφορετικές συνθήκες.

Το Δεκέμβρη, έτσι, η νεολαία συγκρούεται με την αστυνομία και επιτίθεται σε σύμβολα της οικονομικής και της πολιτικής εξουσίας, από το Κολονάκι ως το Χαλάνδρι και από τη Φιλοθέη ως το Ζεφύρι. Οι επιδρομές εισαγγελέων στα σχολεία και οι επανειλημμένες προσπάθειες κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, που συστηματοποιήθηκαν μετά το Δεκέμβρη, δεν είναι παρά κινήσεις για την επιβολή ενός και μόνου τρόπου χρήσης των πόρων που παρέχει η ένταξη σε μηχανισμούς και ομάδες ομηλίκων. Κατά τη γνώμη μου, οι εκδικητικές αυτές κινήσεις είναι εξαρχής καταδικασμένες να αποτύχουν.

Απουσία ενός πολιτικού υποκειμένου μαζικού και ισχυρού, τόσο που να μπορεί να επωμιστεί τις κάθε είδους συγκρούσεις ανά την Ελλάδα (οΔεκέμβρης του 2010 δεν είχε κόμμα-πρωτοπορία, ούτε σχέδιο), οι «βίαιες καταστάσεις» του Δεκέμβρη δεν μπορούν να αποδοθούν σε φορείς πολιτικής βίας, αλλά συνιστούν εκδηλώσεις βίας μαζικής και κοινωνικά νομιμοποιημένης, ιδίως στις τάξεις των νέων και για λόγους που έχουν να κάνουν με την ταυτότητα του δολοφονημένου.
Ως προς τη μαζικότητα του φαινομένου, ετούτη βεβαιώνεται από τα πλέον έγκυρα χείλη (κι εδώ το κύρος βοηθά): «Ρωτήστε όλους εκείνους οι οποίοι σε κάθε γωνιά της Αθήνας μπορούν να πετάξουν μια μολότωφ και να βάλουν πυρκαγιά … η Αστυνομία δεν μπορεί να είναι παρούσα σε κάθε σημείο», θα πει ο Προκόπης Παυλόπουλος το βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου [5]. Εξίσου σαφής θα είναι και ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ Βλάσσης Τσιατούρας: «Το βράδυ της Δευτέρας [σ.σ.: 8.12.2008], που σημειώθηκαν τα εκτεταμένα επεισόδια και οι τεράστιες καταστροφές, δεν μπορούσαμε να αντιδράσουμε. Μας επετίθεντο οι πάντες και από παντού» [6].

Ως προς την κοινωνική νομιμοποίηση, ας θυμηθούμε την πικρή διαπίστωση του «Βήματος» της 18ης Δεκεμβρίου 2008, που εικονίζοντας στην πρώτη του σελίδα μια νεαρή διαδηλώτρια (ένα από τα «πολλά πρόσωπα της νεανικής αμφσβήτησης», όπως γράφει η λεζάντα), σχολιάζει: «[Αυτό το] όμορφο, γλυκό, νεανικό, σε τίποτε δε μοιάζει με το σκληρό και απρόσωπο των κουκουλοφόρων και των βάνδαλων που γνωρίσαμε τις προηγούμενες ημέρες. Συνυπάρχει όμως μαζί τους».

Η βία του Δεκέμβρη λοιπόν σίγουρα υπερτονίστηκε –τόσο από το κράτος, όσο και από τους αναρχικούς-, σα να ήταν το μόνο γνώρισμα του, σαν από αυτήν να προέκυπτε κάθετί κακό (ή καλό…). Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, υπήρξε αναπόσπαστο χαρακτηριστικό του: η πιο ηχηρή απόδειξη της διάθεσής του να πάει πέρα από τα όρια του συμβιβασμού (δηλαδή του νόμου), είτε για να τον καταργήσει, είτε για να αποκαταστήσει την ισχύ του και να τον υπερασπιστεί (πρακτικά αναστέλλοντάς τον: η εξέγερση ως κατάσταση εξαίρεσης των από κάτω…). Βοηθά ίσως εδώ να θυμίσουμε ότι, για τον Πουλαντζά, ο νόμος αναγορεύει τα άτομα σε υποκείμενα νομικο-πολιτικά, εκπροσωπώντας την ενότητά τους ως λαού-έθνους, ενώ, παράλληλα με την καθιέρωση των διαφορών (εξατομίκευση), οργανώνει την ενοποίηση-ομογενοποίησή τους [7]. Είναι από εδώ που μπορεί ενδεχομένως να συναχθεί ένας υποτυπώδης ορισμός της εξέγερσης: μια μορφή συλλογικής δράσης που αμφισβητεί-παρεμποδίζει-διαρρηγνύει την πολιτική ενότητα, την ενοποίηση δηλαδή των κοινωνικών διαφορών όπως αυτή οργανώνεται στο πεδίο του νόμου. Η εξέγερση μπορεί να κατανοηθεί, έτσι, ως εκδήλωση μιας κρίσης ηγεμονίας, της α-δυνατότητας δηλαδή να επιτευχθεί ο κατά Γκράμσι «συντονισμός» συμφερόντων εντός του κράτους (του κομματικού πολιτικού συστήματος κ.ο.κ.) και ως de facto αμφισβήτηση του νόμου· μεταξύ άλλων, και των εκδοχών του εκείνων που οριοθετούν τη (νόμιμη) άσκηση της βίας. Αυτό ήταν -μεταξύ πολλών άλλων- ο Δεκέμβρης και ως τέτοιο (εξέγερση) χαιρετίστηκε διεθνώς: από τη Δημοκρατία της Μακεδονίας και την Τουρκία, ως τη Γερμανία, την Αυστραλία και το Μεξικό.

Ήταν οι βίαιες «υπερβολές» του Δεκέμβρη η αιτία της έντασης της κρατικής και παρακρατικής βίας, που χαρακτήρισε το 2009 και σήμερα γνωρίζει νέα όξυνση; Όχι ακριβώς. Με το ίδιο σκεπτικό -το ισχυρίστηκε άλλωστε ο Καρατζαφέρης- θα έπρεπε να λέμε ότι το Πολυτεχνείο υπήρξε η «αιτία» της σκλήρυνσης της Χούντας –η εξέγερση, και όχι η επίταση ενός πολιτικού «υπαρξιακού» φόβου που προκαλεί η θεμελιώδης αδικία…

Κακά τα ψέματα. Η αιτία είναι -πάντα ήταν- ο «φόβος των μαζών»:  ο φόβος που ενέσπειραν το Δεκέμβρη του 2008 οι εξεγερμένοι ξεπερνώντας το φόβο τους, και ανακαλύπτοντας εξεγειρόμενοι όχι μόνο τα όρια αλλά και τις δυνατότητές τους. Αυτός ο φόβος, όχι της επανάληψης του Δεκέμβρη (αυτό δεν είναι δυνατό), αλλά της θεμιτότητας και της δυνατότητας μιας νέας κοινωνικής -και κοινωνικά νομιμοποιημένης: ιδίως σήμερα- εξέγερσης, που θα απειλήσει ξανά τα «άγια των αγίων» της καπιταλιστικής εξουσίας (ιδιοκτησία και κρατικό μονοπώλιο στη νόμιμη βία), γνωρίζοντας ίσως καλύτερα και πώς να τα υπερβεί, αυτός είναι που κάνει σήμερα το κράτος να «μιλά δυνατά» και να «συμπεριφέρεται» βίαια. Σήμερα, που ο συμβιβασμός στο πεδίο του νόμου δεν είναι δυνατός, πρώτα απ’όλα για τους αστούς. Σήμερα, που κλείνουν δύο χρόνια αφ΄ότου οι τρομαγμένοι βάλθηκαν να μας τρομάξουν -κι έκτοτε να μας απειλούν νυχθημερόν- με πράξεις και υποσχέσεις «έκτακτης ανάγκης».

[1] Tilly, Charles (2007), Κοινωνικά κινήματα 1768-2004 (μετάφραση: Θανάσης Τσακίρης), Σαββάλας: Αθήνα [2] Δηλώσεις του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια και της Προέδρου της Φινλανδιας κας Τarja Ηalonen μετα τη συνάντησή τους στο Ελσίνκι, Φινλανδία,  5.5.2009
[3] Καθημερινή, φ. 14.12.2008 και Ελευθεροτυπία, φ. 15.12.2008
[4] Collins, Randall (2007), «The Micro-sociology of Violent Confrontations», σε: Randall, Collins, Violence, Princeton University Press
[5] Δηλώσεις του Υπουργού Εσωτερικών κ. Προκόπη Παυλόπουλου μετά την ολοκλήρωση της έκτακτης συνεδρίασης της Κυβερνητικής Επιτροπής, 9.12.2008
[6] Παρατίθεται στο: Καλαμαράς, Παναγιώτης (2008), «Κύριοι, αγαπάτε μας και αξύριστους, ξυρισμένους μας αγαπάνε όλοι», Πανοπτικόν 12
[7] Πουλαντζάς, Νίκος, Το κράτος, η εξουσία, ο σοσιαλισμός, Θεμέλιο: Αθήνα, σελ. 124-124

Αναδημοσιεύει από το REDNotebook η Jaquou Utopie

Φωτιές γύρω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ (νωρίτερα)

Φωτιές σε κάδους σκουπιδιών στις οδούς Σόλωνος, Ιπποκράτους, Μαυρομιχάλη και Χαριλάου Τρικούπη, δηλαδή περιμετρικά και μόλις λίγα μέτρα από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην οδό Ιπποκράτους, έβαλαν νωρίτερα νεαροί. Αυτή τη στιγμή τις πιο πολλές έχει σβήσει η πυροσβεστική.
Η ατμόσφαιρα στους δρόμους των Εξαρχείων παραμένει αποπνικτική από τα δακρυγόνα. (αριστερά: άνδρες της Πυροσβεστικής σβήνουν κάδους στην οδό Μαυρομιχάλη).

Σόλωνος και Χαριλάου Τρικούπη.

Οδός Ιπποκράτους (ένα στενό πιο πάνω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ).

blogpress

28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940…….. ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ "ΕΠΕΣΑΝ" ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

 

Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΩΣ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΦΟΡΟ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 40 ΘΑ ΑΦΙΕΡΩΣΕΙ ΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΣΩΜΑ  ΣΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΙΔΕΟΔΩΝ!!

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΠΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΡΟΝΗΜΑ ΤΟΥΣ ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ ΤΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥΣ  ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΩΣ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ΕΝΩ ΒΙΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΕΟΤΣΟΛΑΚΟΓΛΟΥ ΚΑΤΟΧΙΚΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΩΝ ΜΑΣ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! Το χρονικό της κατάληψης της Θεσσαλονίκης από τον Ελληνικό στρατό σύμφωνα με τον Βρετανό ανταποκριτή των TIMES Κρόφορντ Πράις (26 Οκτωβρίου 1912)

  (Υπό Κρόφορντ Πράις, ειδικού απεσταλμένου εφημερίδος «Times»)
Το θέμα της Θεσσαλονίκης δημιούργησε ζωηρές αντιγνωμίες. Τα γεγονότα διαστράφηκαν με κακοβουλία και κακεντρέχεια. Θεώρησα καθήκον μου να επεκτείνω τις παρατηρήσεις μου με εξονυχιστική έρευνα. Κατά τη διάρκειά της κατάφερα να συγκεντρώσω πολλά έγγραφα. Πιστεύω ότι η αφήγησή μου είναι από κάθε άποψη αυθεντική.

Οι έξι μεραρχίες του ελληνικού στρατού πέρασαν τον ποταμό Αξιό την 25η Οκτωβρίου. Το αρχηγείο του εγκαταστάθηκε στο Τοψίν. Στις 4.30μμ ο διάδοχος Κωνσταντίνος ειδοποιήθηκε ότι ειδικό τρένο είχε φθάσει στο Τεκελί (όπου ήδη δύο τάγματα ευζώνων με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Κωνσταντινόπουλο, είχαν κάνει στάση). Το τρένο μετέφερε τους απεσταλμένους αντιπροσώπους με γράμμα του Ταχσίν Πασά, αρχιστρατήγου των τουρκικών στρατευμάτων, τα οποία υπερασπίζονταν τη Θεσσαλονίκη. Το γράμμα πληροφορούσε τον διάδοχο Κωνσταντίνο ότι οι πρόξενοι των Μεγάλων Δυνάμεων, μαζί με κάποιους Τούρκους αξιωματικούς, παρακαλούσαν τον επικεφαλής των ελληνικών στρατευμάτων να αναβάλλει την επίθεση στη Θεσσαλονίκη μέχρι την πραγματοποίηση αυτής της συνάντησης. Τον διάδοχο πίεσαν να δεχτεί την επιτροπή στο Τοψίν, οι πρόξενοι της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και της Αυστρίας, τους οποίους συνόδευε ο Τούρκος στρατηγός Σεφίκ Πασάς, φρούραρχος της Θεσσαλονίκης.

Οι πρόξενοι δήλωσαν στην Α.Β υψηλότητα ότι ο Τούρκος αρχιστράτηγος ήταν διατεθειμένος να δεχθεί την αποφυγή κάθε στρατιωτικής επιχείρησης, με τον όρο ότι θα του επιτραπεί να αποσυρθεί

Η προέλαση του Ελληνικού στρατού προς την Θεσσαλονίκη

με τον στρατό του στο Καραμπουρνού, μέχρι να υπογραφεί η ειρήνη. Η αποδοχή αυτών των όρων θα έδινε στον ελληνικό στρατό το δικαίωμα να καταλάβει την πόλη την επόμενη της 26ης Οκτωβρίου.

Ο διάδοχος Κωνσταντίνος απάντησε ότι καταλαβαίνει τον κίνδυνο τον οποίο διέτρεχε η πόλη της Θεσσαλονίκης και αυτή ήταν η επιθυμία του, αλλά πρώτος και κύριος στόχος του ήταν να νικήσει τον εχθρό και να επιμείνει στην παράδοση και αφοπλισμό του τουρκικού στρατού σε Θεσσαλονίκη και Καραμπουρνού. Επιθυμία του ήταν να επιτρέψει στους Τούρκους αξιωματικούς να κρατήσουν τα ξίφη τους με την προϋπόθεση ότι θα του υποσχεθούν με το λόγο της στρατιωτικής τους τιμής ότι δεν θα συμμετάσχουν στο μέλλον σε επιχειρήσεις εναντίον των συμμαχικών στρατευμάτων. Ο Τούρκος στρατηγός Σεφίκ Πασάς δήλωσε ότι έπρεπε να συνεννοηθεί με τον αρχηγό του για την αποδοχή των όρων. Του δόθηκε προθεσμία μέχρι τις 6 το πρωί της επ�
�μενης μέρας, 26 Οκτωβρίου, σε περίπτωση που δεν δινόταν ικανοποιητική απάντηση.

Στις 5 το πρωί της 26ης Οκτωβρίου ο Σεφίκ Πασάς επέστρεψε φέρνοντας την απάντηση του Ταχσίν Πασά, ο οποίος δεχόταν όλους τους όρους εκτός από την παράδοση του Καραμπουρνού και της διατήρησης υπό τα όπλα 5.000 ανδρών για τη προστασία των αόπλων αιχμαλώτων του. Ο Κωνσταντίνος αρνήθηκε κάθε τροποποίηση των όρων. Οι Τούρκοι αντιπρόσωποι ζήτησαν νέα εξάωρη προθεσμία για να συνεννοηθούν και πάλι με τον Ταχσίν Πασά, αλλά δεν τους δόθηκε.
Ο Σεφίκ Πασάς ειδοποιήθηκε ότι θα εκδοθεί αμέσως διαταγή άμεσης προέλασης για την κατάληψη της Θεσσαλονίκης.

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 26 Οκτωβρίου 1912 ο συγκεντρωμένος έξω από την Θεσσαλονίκη ελληνικός στρατός εγκατέλειψε τις θέσεις του και προχωρούσε προς τη πόλη. Η ταξιαρχία του ιππικού προχωρούσε προς τη Γιουβέσνα, στο δρόμο προς τις Σέρρες, με στόχο να ανακόψει την τουρκική υποχώρηση. Η 2η μεραρχία με το στρατηγό Κολλάρη βάδιζε από το Βατελίκ σε Δρεμίγλάβα και Μπάλτζαν. Οι μεραρχίες 1η,3η και 7η περνούσαν τη γραμμή Αραπλή – Σαρτομιέρ-Μπουναρτζά και προχωρούσαν για να επιτεθούν στους Τούρκους στη γραμμή Λεμπέτ-Νταουτμπαλή-Γκραδμπίορ. Στις 2 το μεσημέρι ολόκληρος ο ελληνικός στρατός είχε αναπτυχθεί σε τάξη μάχης απέναντι στις εχθρικές θέσεις.

Στις 12.30 το μεσημέρι ο διάδοχος Κωνσταντίνος μαζί με το επιτελείο του ξεκίνησαν έφιπποι για να παρακολουθήσουν την προέλαση των ελληνικών στρατευμάτων προς το Σιαμλί.
Ο στρατάρχης Ταχσίν Πασάς παραδίδει το πρωτόκολλο παράδοσης της πόλης στον Κωνσταντίνο

Στις 3 το μεσημέρι, ενώ ο διάδοχος παρακολυθούσε την προέλαση της 1ης και 7ης μεραρχίας, έφθασε έφιππος ανθυπίλαρχος ο οποίος έφερε την πληροφορία ότι στις 11 το πρωί η ελληνική ταξιαρχία ιππικού συνάντησε μικτό σύνταγμα ιππικού από βουλγάρους και Σέρβους σε απόσταση 32 χλμ ΒΔ της Θεσσαλονίκης. Την ακολουθούσε σε απόσταση τριών ωρών (12-15 χλμ) μικτή ταξιαρχία. Πίσω από αυτή, σε απόσταση πάλι τριών ωρών, ακολουθούσε μία μεραρχία ως οπισθοφυλακή. Το μικτό σύνταγμα είπε ότι θα διανυκτερεύσει στο Γκολόμπασι. Αυτή ήταν η πρώτη είδηση που έφθανε στο ελληνικό αρχηγείο για την προσέγγιση βουλγαρικής στρατιωτικής δύναμης. Ο διάδοχος Κωνσταντίνος αμέσως μόλις έμαθε τα γεγονότα έγραψε στον βούλγαρο στρατηγό την επιστολή (όπως αναφέρει την πήρε από βουλγαρική πηγή):

Αρχηγείον ελληνικού στρατού προ Θεσσαλονίκης
Οκτωβρίου 26 1912, ώρα 3μμ
Στρατηγέ μου,
Αυτή τη στιγμή πληροφορήθηκα ότι το ιππικό σας έφθασε στο χωριό Αποστολάρ, και ότι το ακολουθείτε σε απόσταση 10 χλμ και τέρμα της πορείας σας είναι η Θεσσαλονίκη. Εκφράζω τη χαρά μου για αυτή τη συνάντηση των στρατευμάτων μας και έχω την τιμή να σας πληροφορήσω ότι βρίσκομαι ήδη επικεφαλής του στρατού μου μπροστά στην πόλη αυτή, στην οποία επειδή δεν προβλέπω καμιά σοβαρή αντίσταση, θα μπω πιθανότατα απόψε. Σπεύδω να σας ανακοινώσω την πληροφορία αυτή για να μην μπείτε στον κόπο να προχωρήσετε προς τη Θεσσαλονίκη. Και εάν το θεωρήσετε ωφέλιμο, πηγαίνετε με τις δυνάμεις σας όπου υπάρχει επείγουσα στρατιωτική ανάγκη.

Ο Αρχιστράτηγος του ελληνικού στρατού ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ  «δούκας της Σπάρτης»

Διεύθυνση
Προς τον στρατηγό Θεοδωρώφ

Στη συνέχεια ο Έλληνας αρχιστράτηγος ανέβηκε στο άλογό του και κατευθύνθηκε βόρεια προς το

Η επίσημη παράδοση της Θεσσαλονίκης στο χωριό Γέφυρα

σημείο όπου το κέντρο του στρατού του πέρασε το Γαλλικό ποταμό. Το μεσημέρι ο ελληνικός στρατός βρισκόταν οκτώ χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη. Στις 3.15 έφθασε στις ελληνικές προφυλακές Τούρκος αξιωματικός με λευκή σημαία. Έφερνε γράμμα του Χασάν Ταχσίν πασά προς τον διάδοχο, ο οποίος εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στην εμπροσθοφυλακή της 3ης Μεραρχίας. Το γράμμα έγραφε:

Προς την Α.Υψηλότητα τον πρίγκιπα Κωνσταντίνο, αρχηγό του ελληνικού στρατού

«Έχω την τιμή να πληροφορήσω την Υμετέρα Υψηλότητα ότι αποδέχομαι την πρότασή σας την οποία κάνατε χθες.»

ΧΑΣΑΝ ΤΑΧΣΙΝ, στρατηγός μεραρχίας και διοικητής του 8ου σώματος του οθωμανικού στρατού


Μόλις πήρε το τουρκικό έγγραφο για την άνευ όρων παράδοση της Θεσσαλονίκης στον ελληνικό

Λοχαγός Ιωάννης Μεταξάς

στρατό σταμάτησε η προέλασή του. Διατάχτηκε όμως η 7η μεραρχία με το απόσπασμα των δύο ταγμάτων ευζώνων, να συνεχίσουν την πορεία τους και να καταλάβουν τα περίχωρα της Θεσσαλονίκης. Ταυτόχρονα διατάχτηκαν δύο αξιωματικοί του επιτελείου του, ο συνταγματάρχης Δούσμανης και ο λοχαγός Ι.Μεταξάς, να φύγουν για να συναντηθούν με τον Χασάν Ταχσίν πασά. Στις 11 το βράδυ υπέγραφαν στο κυβερνητικό κονάκι της Θεσσαλονίκης το πρωτόκολλο της παράδοσης της Θεσσαλονίκης με τον τουρκικό στρατό που βρισκόταν σ’ αυτήν (25.000 άνδρες, 1.000 αξιωματικοί, 70 πυροβόλα και το φρούριο Καραμπουρνού).

Την παράδοση της Θεσσαλονίκης στον ελληνικό στρατό ανήγγειλε ο διάδοχος Κωνσταντίνος με επείγον τηλεγράφημα στον Βασιλιά και στον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο. Η αναφορά αυτή προς το υπουργείο στρατιωτικών δεν έφθασε έγκαιρα στον πρωθυπουργό, ο οποίος ανησύχησε από τις πληροφορίες για κάθοδο των Βουλγάρων προς την Θεσσαλονίκη, και έστειλε το παρακάτω τηλεγράφημα:

Αρχηγείον στρατού, αρ.80200
Παραγγέλεσθε να αποδεχθήτε την προσφερομένην υμίν παράδοσιν της Θεσσαλονίκης και να εισέλθητε εις αυτήν άνευ αναβολής. Καθιστώμεν υπεύθυνον δια πάσαν αναβολήν, έστω και στιγμής.
Βενιζέλος

Στις 2 το μεσημέρι της ίδιας μέρας ο Βενιζέλος έμαθε για την αναφορά του διαδόχου για την παράδοση της πόλης από τις 11 το βράδυ και διέταξε να μην διαβιβαστεί το
τηλεγράφημα προς τον διάδοχο-αρχιστράτηγο «διότι δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές καταστάσεις».

Στις 4 το πρωί της 26ης προς την 27η Οκτωβρίου, ο διάδοχος μπήκε με το επιτελείο του στη Θεσσαλονίκη και επιθεωρούσε την 1η ελληνική μεραρχία που έμπαινε στη πόλη. Μέχρι τις 3 το μεσημέρι της 26ης Οκτωβρίου ο διάδοχος – αρχιστράτηγος Κωνσταντίνος και το επιτελείο του δεν γνώριζαν ότι πλησίαζε και ο βουλγαρικός στρατός. Μόνο το απόγευμα της 26ης Οκτωβρίου, όταν η ελληνική ταξιαρχία ιππικού προχωρούσε από Γενίκιοϊ σε Γιουβένσα συνάντησε στο δρόμο των Σερρών βουλγαρική φάλαγγα. Ο ανθυπίλαρχος Στάικος του ελληνικού ιππικού διατάχτηκε να προχωρήσει και να συναντήσει το βουλγαρικό στρατιωτικό τμήμα. Όταν πλησίαζε στη Γιουβένσα, βρήκε την φάλαγγα που μόλις είχε σταματήσει τη πορεία της. Ο στρατηγός Πετρόφ και ο Στάντσεφ – βούλγαρος πρεσβευτής στο Παρίσι, που τώρα υπηρετεί στο στρατό- μόλις είχαν κατεβεί από τα άλογά τους. Ο Έλληνας ανθυπίλαρχος ενημέρωσε τον στρατηγό Πετρόφ ότι ο τουρκικός έχει ήδη περικυκλωθεί από τον ελληνικό στρατό και διαπραγματεύεται τη συνθηκολόγηση και την παράδοση της Θεσσαλονίκης.

Ο διάδοχος Κωνσταντίνος υποδέχεται στη Θεσσαλονίκη τον πατέρα του Βασιλιά Γεώργιο
Ο στρατηγός Πετρόφ απάντησε ότι δεν γνώριζε τίποτα σχετικό και ήταν αποφασισμένος να επιτεθεί και να βομβαρδίσει τη Θεσσαλονίκη νωρίς το επόμενο πρωί. Η συνομιλία Στάικου – Πετρόφ μεταδόθηκε αμέσως στο ελληνικό αρχηγείο.

Πρωί 27ης Οκτωβρίου 1912. Η 2η ελληνική μεραρχία βρίσκεται σε Ντεμίργκλαβα και Μπάλτζα. Ενώ προετοιμάζεται να προχωρήσει προς το Αιβατλή, παίρνει διαταγή αναστολής της επιχείρησης γιατί έχει υπογραφεί το πρωτόκολλο συνθηκολόγησης του τουρκικού στρατού στη Θεσσαλονίκη. Την ίδια στιγμή ο διοικητής της 2ης μεραρχίας στρατηγός Καλλάρης παρατήρησε από αριστερά προς τα βόρειοδυτικά φάλαγγα πεζικού να πλησιάζει από Γιουβέσνα με κατεύθυνση προς το Αϊβατλή. Στον Βούλγαρο αξιωματικό που του παρουσιάστηκε, ο Έλληνας στρατηγός του έδωσε σε μετάφραση τη διαταγή που είχε πάρει πριν από λίγο για συνθηκολόγηση των Τούρκων. Οι Βούλγαροι, χωρίς να ασχολούνται με τη στρατιωτική εθιμοτυπία, ανέπτυξαν μικρό απόσπασμα σε θέση μάχης και άρχισαν να πυροβολούν τους Τούρκους που υποχωρούσαν. Ελάχιστοι ήταν οι πυροβολισμοί που ρίχτηκαν.

Πολλά ειπώθηκαν και πολλά συμπεράσματα βγήκαν από την λεγόμενη «μάχη» μεταξύ Τούρκων και Βουλγάρων έξω από τη Θεσσαλονίκη. Είναι σαφές ότι δεν συνέβη τίποτα που είχε τον χαρακτήρα

Βενιζέλος – Κωνσταντίνος

μάχης. Οι Βούλγαροι δεν παρουσίασαν καμία απόδειξη των λεγομένων τους για τη «μάχη». Επισκέφθηκα λίγο αργότερα το παρουσιαζόμενο ως πεδίο της μάχης και μου αποκάλυψαν ότι μόνο τρεις Τούρκοι σκοτώθηκαν, στην κορυφή ενός λόφου από μια βουλγαρική οβίδα.

Την ίδια μέρα, 27 Οκτωβρίου, ο διάδοχος Κωνσταντίνος έστειλε με τον λοχαγό Παπαδιαμαντόπουλο και δεύτερο γράμμα στον στρατηγό Θεοδόροφ. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι ο στρατηγός Πετρόφ είχε ζητήσει με αξιωματικό του από τον Ταχσίν Πασά να του δώσει πρωτόκολλο παράδοσης της Θεσσαλονίκης, ίδιο με αυτό που συνέταξε με τον Έλληνα διάδοχο. Στην απαίτηση αυτή ο Ταχσίν Πασάς απάντησε ότι αφού παραδόθηκε στον ελληνικό στρατό, δεν μπορούσε να κάνει το ίδιο και με δεύτερο αντίπαλο.

Αμέσως μετά τα γεγονότα του Αϊβατλή ο Έλληνας αρχιστράτηγος έστειλε στο Βούλγαρο στρατηγό τον λοχαγό Μαζαράκη με την εντολή να εκφράσει προς αυτόν την έκπληξή του και την λύπη του, διότι ενώ επανειλημμένως του αναφέρθηκε ότι ο τουρκικός στρατός συνθηκολόγησε, αυτός άνοιξε πυρ κατά των τουρκικών στρατευμάτων και απαίτησε από τον Χασάν Ταχσίν πρωτόκολλο παράδοσης ίδιο με αυτό που δόθηκε στον ελληνικό στρατό. Ο Βούλγαρος στρατηγός Πετρόφ ισχυρίστηκε ότι δεν γνώριζε τα όσα έγιναν και επανέλαβε ότι θεώρησε την ανακοίνωση που του έκανε ο διοικητής της 2ης ελληνικής μεραρχίας, ως τέχνασμα των Τούρκων, για να πετύχουν εύκολη υποχώρηση. Ομολόγησε ακόμα ότι ζήτησε από τον Ταχσίν Πασά να υπογράψει και μαζί του πρωτόκολλο παράδοσης.

28 Οκτωβρίου 1912. Ώρα 11 το πρωί. Ένας Βούλγαρος αξιωματικός φτάνει στο ελληνικό στρατηγείο που έχει εγκατασταθεί στο διοικητήριο, για να ζητήσει εκ μέρους του στρατηγού Θεοδόροφ από τον διάδοχο να επιτρέψει σε δύο βουλγαρικά τάγματα, που ήταν μούσκεμα από την βροχή, να μπουν στην πόλη για να… στεγνώσουν. Ο ανώτερος επιτελικός αξιωματικός στον οποίο διαβίβασε το αίτημά, του απάντησε, ότι αφού ο διάδοχος κατέλαβε την πόλη, ο στρατηγός Θεοδόροφ έχει καθήκον και υποχρέωση να πάει ο ίδιος να υποβάλει το αίτημά του στον κάτοχο της πόλης, αρχηγό του ελληνικού στρατού. Ο Βούλγαρος αξιωματικός έφυγε.

Στο μεταξύ ο διάδοχος Κωνσταντίνος ξεκίνησε από τον σιδηροδρομικό σταθμό, μπήκε με κάθε επισημότητα στην πόλη, επικεφαλής της 1ης μεραρχίας. Ενώ αυτή παρήλαυνε μπροστά του κατέφθασε σε αυτοκίνητο στο ελληνικό στρατηγείο ο στρατηγός Θεοντόροφ μαζί με τον τέως πρεσβευτή της Βουλγαρίας στο Παρίσι Στάντσεφ, εφέδρου αξιωματικού του ιππικού. Ο διάδοχος δέχτηκε τον στρατηγό Θεοδόροφ και τον συνοδό του Στάντσεφ στο γραφείο του, μετά το τέλος της παρέλασης της 1ης ελληνικής μεραρχίας. Ο Βούλγαρος στρατηγός παραπονέθηκε γιατί τα στρατεύματά του εμποδίστηκαν στην είσοδο της πόλης κατά διαταγή του Έλληνα αρχιστρατήγου, ενώ ήδη είχαν αρχίσει μεγάλη «μάχη» πέντε ωρών και είχαν υποστεί μεγάλες απώλειες (Έχω έκθεση που έγραψε για μένα Βούλγαρος αξιωματικός του επιτελείου, ο οποίος βεβαιώνει κατηγορηματικά ότι δεν δόθηκε μάχη και δεν υπήρχε καμία απώλεια από την πλευρά των Βουλγάρων). Στο τέλος ο στρατηγός Θεοδόροφ παρακάλεσε να του επιτραπεί η είσοδος στην Θεσσαλονίκη με δύο τάγματα στρατού , επειδή οι άντρες του ήσαν κατάκοποι και μουσκεμένοι.

η παρέλαση του Βουλγαρικού στρατού στην Καμάρα

Ο διάδοχος δεν έκρυψε την έκπληξή του για το πώς γίνεται λόγος για σοβαρή μάχη στις 27 Οκτωβρίου, αφού ο Τουρκικός στρατός είχε παραδοθεί από τις 3 τα ξημερώματα της 26ης Οκτωβρίου. Τον ρώτησε εάν έλαβε τις τόσες επιστολές του με τις οποίες τον πληροφορούσε για την ελληνική προέλαση, για τις διαπραγματεύσεις, την παράδοση και τη συνθηκολόγηση της Θεσσαλονίκης. Ο Θεοδόροφ επέμεινε ότι δεν πήρε κανένα γράμμα παρ’ όλο που υπήρχε απόδειξη παραλαβής τους. Μετά από μεγάλη συζήτηση, ο Βούλγαρος στρατηγός ξανάφερε την κουβέντα στην άδεια για την είσοδο δύο ταγμάτων του στη Θεσσαλονίκη.

Ο διάδοχος του απάντησε ότι δυστυχώς δεν μπορούσε να επιτρέψει την είσοδο στρατού με δική του πρωτοβουλία και όφειλε να ενημερώσει την κυβέρνησή του. Του πρόσθεσε ότι επρόκειτο για ζήτημα το οποίο μπορούσε να καταλήξει σε «συγκυριαρχία». Υποσχέθηκε να αναφέρει αμέσως το ζήτημα στην Αθήνα. Οι Βούλγαροι επέμειναν κι επέστρεψαν στο θέμα. Δήλωσαν ότι σε περίπτωση αρνητικής απάντησης της ελληνικής κυβέρνησης, θα τα απέσυραν αφού τους δινόταν 12ωρη προθεσμία. Στο σημείο αυτό οι Βούλγαροι ισχυρίστηκαν ότι έστειλαν στους Έλληνες τελεσίγραφο στο οποίο απειλούσαν ότι θα έμπαιναν στην πόλη, έστω και με τη βία. Επρόκειτο για μεγαλοποίηση του θέματος από τους ίδιους τους Βουλγάρους. Εκείνο που παραδέχομαι είναι ότι οι Βούλγαροι άρχισαν να στρέφουν τα κανόνια τους προς την πόλη. Ήταν τόσο βαθιά η πίκρα τους, επειδή έφθασαν στη Θεσσαλονίκη μετά την κατάληψή της, ώστε άφηναν να εννοηθεί ότι ήσαν διατεθειμένοι να βομβαρδίσουν τους συμμάχους τους, εάν δεν τους δινόταν η άδεια να μπουν στη Θεσσαλονίκη. Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα επέκριναν όλο το ελληνικό έθνος, επειδή τους αρνήθηκε τη φιλοξενία δύο ταγμάτων συμμαχικού στρατού και φίλου έθνους. Στις 29 Οκτωβρίου δόθηκε η άδεια όπως τα δύο βουλγαρικά τάγματα μπουν για να ξεκουραστούν στη Θεσσαλονίκη.

ΠΗΓΗ

http://pasatempo.wordpress.com

http://www.orp.gr 
FILISTOR

28 χρόνια από τη ναζιστική γενοκτονία στη Σάμπρα και Σατίλα… Ποια λήθη;… (Never Forget The Massacres at Sabra & Shatila)

16 Σεπτέμβρη 1982 και ώρα 18:00, τα ναζιστικά ισραηλινά στρατεύματα ξεκινούν τη σφαγή στη Σάμπρα και Σατίλα…

Ανδρέας Παπανδρέου: Λαοί που δεν έχουν μνήμη, δεν έχουν μέλλον!

Τον Ιούνη του 1982, το Ισραήλ εισβάλει στο Λίβανο.

Τον Αύγουστο του 1982, ο ισραηλινός στρατός εισβάλει στη Βηρυτό.

30 Αυγούστου, οι Φενταγίν με τον ηγέτη τους Γιασέρ Αραφάτ, αναχωρούν από την πολιορκημένη Βηρυτό με ελληνικά πλοία που διαθέτει η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου.

16 Σεπτέμβρη 1982 και ώρα 18:00, τα ναζιστικά ισραηλινά στρατεύματα ξεκινούν τη σφαγή στη Σάμπρα και Σατίλα.

Ο εγκληματίας Σαρόν καλεί τα στρατευματά του να μην μείνει κανείς ζωντανός στα δύο στρατόπεδα προσφύγων για αμάχους (παιδιά και γυναίκες).

Στις 18 Σεπτέμβρη, η καταμέτρηση των νεκρών (μόνον γυναικόπαιδα) φθάνει τον αριθμό των 3.500.

Οι διεθνείς οργανισμοί και σύμφωνα με τη…
Σύμβαση της Γενεύης (12/8/1949), αυτή η ναζιστική επιχείρηση δολοφονίας γυναικών και παιδιών, προσδιορίστηκε ως «έγκλημα γενοκτονίας».

Ένα ακόμη έγκλημα του ναζιστικού καθεστώτος του Ισραήλ, του χωροφύλακα των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή, που παραμένει ατιμώρητο!

Εκείνες τις δύσκολες περιόδους για το Παλαιστινιακό κίνημα, ο ελληνικός λαός και ο πρωθυπουργός του έδωσαν έναν μεγαλειώδη αγώνα συμπαράστασης και επαναστατικής αλληλεγγύης.

Στις 30 Αυγούστου 1982, θα αναχωρήσει από το λιμάνι της Βηρυτού ο Γιάσερ Αραφάτ μαζί με τους Φενταγίν της επανάστασης, με ελληνικό πλοίο.

Οι μαχητές της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, με ευθύνη του πρωθυπουργού της Ελλάδας Ανδρέα Παπανδρέου και ενάντια στους συνένοχους «πολιτισμένους» ηγέτες της δύσης, θα φθάσουν στην Αθήνα.

Οι παγιδευμένοι Φενταγίν, χωρίς νερό, τρόφιμα και δοκιμαζόμενοι από τα φονικά όπλα των ΗΠΑ, αντιστεκόμενοι από τις 14 Ιούνη, θα βρουν την «έξοδο» και καταφύγιο στην Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου.

Από τους δυτικούς ηγέτες, μόνον ο σοσιαλιστής πρόεδρος της Ιταλίας Σάντρο Περτίνι, παρά τις περιορισμένες αρμοδιότητες που του παρείχε το Σύνταγμα της χώρας του, θα συμπαρασταθεί στον Ανδρέα Παπανδρέου. Η Μελίνα Μερκούρη, πρωτοστάτησε κι αυτή σ’ αυτή την προσπάθεια να διασωθούν οι Φενταγίν της Επανάστασης, ορκιζόμενη «να καρφώσει την Παλαιστινικά σημαία στην Ιερουσαλήμ».

Τότε, ο Καραμανλής συμβούλευε να μην αναμεισχθούμε, τονίζοντας στον Ανδρέα Παπανδρέου: «τα μεγάλα είναι για μεγάλους».

Κι όμως, ο Ανδρέας Παπανδρέου υποδέχτηκε ο ίδιος τους Παλαιστίνιους αντάρτες και τον Γιάσερ Αραφάτ στο Φάληρο. Μια «υποδοχή» που γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ελληνική σύγχρονη ιστορία.

Την ιστορία για την οποία θέλουν να μας επιβάλλουν τη λήθη…

sibilla

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΑΠΑΤΗΣ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ…"ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ".!!!

«ΔΡΑΠΕΤΗΣ» Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Ένας χρόνος πέρασε, μετά την περσινή ΔΕΘ, και τώρα έχουμε επέτειο της μεγάλης πολιτικής παραπλάνησης του λαού, με το περιβόητο » λεφτά υπάρχουν»
Τα ψέματα τελείωσαν και απεδείχθη ότι ο Πρωθυπουργός δεν μπορεί να δώσει διέξοδο γιατί ο ίδιος και η Κυβέρνησή του αποτελούν σοβαρή συνιστώσα του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα..
Η ομιλία του, ήταν μία επικοινωνιακή έκθεση ιδεών, χωρίς οποιασδήποτε αναφορά στο θέμα του δημοσίου χρέους.
Αυτά αναφέρουν από το οικονομικό επιτελείο της Ν.Δ. οι Νότης Μυτταράκης, Χρ. Σταικούρας και Π.Παναγιωτόπουλος
Ο Πρόεδρος της Ν.Δ. Αντώνης Σαμαράς, χαρακτήρισε τον Πρωθυπουργό «σχολιαστή» και ¨αναλυτή» της πραγματικότητος…
ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΑΦΑΡΙ

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ: 11η Σεπτέμβρη (2001), η…αφετηρία

Του Θανάση Ι. Νικολαΐδη

ΕΠΡΕΠΕ να χτυπηθεί το κάστρο. Η βιτρίνα τους. Στο κέντρο του Μανχάταν. Απ’ τους ίδιους, για τους ίδιους και για μήνυμα παγκόσμιο, πειστικό και…αντιτρομοκρατικό. Είχαν καταρρεύσει τα κομμουνιστικά καθεστώτα και τους έλειπε το υποκατάστατο του αντικομουνισμού. Για να μην κοιμούνται ήσυχοι οι πολίτες, να εγγράφουν οι κυβερνήσεις δαπάνες για όπλα και μυστικά κονδύλια και να ψάχνουν για προστάτες και αφεντικά. Οι ίδιοι οι Αμερικανοί του αντικομουνισμού και των μυστικών υπηρεσιών δεν δίστασαν ούτε στιγμή. Οργάνωσαν και εκτέλεσαν το εγχείρημα, με την ακρίβεια ωρολογιακού μηχανισμού που σκάει στην ώρα του και κατεδαφίζει τους (δίδυμους) Πύργους, γεμάτους υπερηφάνεια και…καπιταλισμό.

ΚΑΙ με τον «Πρόεδρο»; Του λένε τη μισή αλήθεια και τον στέλνουν…περίπατο. Για τον «μύθο της κατσίκας» σε σχολείο, με βλέμμα απλανές και ύφος αφηρημένου. Μη στενοχωρηθεί, μην έχει κι άλλες τύψεις, μη κλείσει θέση για την κόλαση. Τα κτήρια γεμάτα κόσμο, συνήθη, καθημερινό, ενώ οι εβραϊκής καταγωγής, προέλευσης και…προστασίας, απουσίαζαν, όταν τα δυο άδεια(;) και τηλεκατευθυνόμενα(;) αεροπλάνα που μοιάζαν’ με παιχνιδάκια πότισαν με «προσάναμμα» τους Πύργους, πριν αυτοί λιώσουν και καταρρεύσουν.

ΚΙ ύστερα; Όλα με τη σειρά και κατά το σχέδιο. Αναζητήθηκαν οι ένοχοι. Όπως «τότε» (1948) με τον Πολκ που τον θυσίασαν, αν και δικός τους, για να φορτώσουν στον Γρ. Στακτόπουλο μια δολοφονία που δεν έκανε ποτέ. Έδειξαν με το δάκτυλο τον Μπιν Λάντεν, ολότελα δικό τους. Η είδηση έκανε τον γύρο της γης και το μήνυμα, φοβερό και τρομερό, παγκόσμιο και…τρομοκρατικό απλώθηκε στον πλανήτη. Η ανθρωπότητα «κινδυνεύει», οι λαοί οφείλουν να αντιδράσουν, η νέα μάστιγα πρέπει να χτυπηθεί. Τι άλλο; Οι κυβερνήσεις να αγοράζουν όπλα «made in USA», οι αστυνομίες να ψάχνουν για τρομοκράτες, να παραγγέλλονται συστήματα ασφαλείας και το C4I να γεμίζει τσέπες απατεώνων κι ο γείτονας να υποψιάζεται τον γείτονα.

Η 11^η Σεπτέμβρη ανήκει στο παρελθόν και η τρομοκρατία στο μέλλον. Το συμβάν πέρασε στην ιστορία και η αντιτρομοκρατία ξεκινά τη δικιά της ιστορία.

Ρωμιοσύνη-Ρωμιοσύνη που σε ρίξαν χαμηλά….

…. Σεπτ.1922). «Η Σμύρνη μάνα καίγεται, καίγεται κι η καρδιά μου»….

Ρωμιοσύνη-Ρωμιοσύνη δεν θα ησυχάσεις πια ….

…. Σεπτ. 2010). «Η Ελλάδα μάνα καίγεται, καίγεται κι η καρδιά μας»….
Ρωμιοσύνη-Ρωμιοσύνη που σε ρίξαν χαμηλά….
Γ.Δ.

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ : 3η Σεπτέμβρη

Γράφει ο Θανάσης Ι. Νικολαΐδης

ΕΦΥΓΕ η χούντα, ξανάρθε η δεξιά. Με τη δημοκρατία να κάνει, δειλά, τα πρώτα της βήματα δαρμένη από κανίβαλους, βιασμένη από καραβανάδες. Με ΕΡΕ που’ γινε «Νέα Δημοκρατία», «απετάξατο τον Σατανά» και ήθελε να την πιστέψουμε ως «αθώαν του αίματος», επί χούντας. Με τις μνήμες και τα παθήματά του ο κόσμος, δεν τολμούσε. Όταν ήρθε (ιδρύθηκε) το ΠΑΣΟΚ, τόλμησε. Το 13% έγινε πλειοψηφία και ο Ανδρέας Πρωθυπουργός. Με τη δημοκρατία να γιορτάζει κι ολόκληρο λαό να ξεσπαθώνει. Με τη δεξιά που θα’ μπαινε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Με τη χούντα που την ξόρκιζαν ακόμα κι εκείνοι που τη στήριξαν. Με τους «επαναστάτες» κατάχλομους μπρος στον Ντεγιάννη, αλλά τα «ισόβια» να γίνονται…Θεοφιλογιαννάκος (παν)ελεύθερος και Πατακός «οίκοι», μιαν ανάσα απ’ την…κόλαση, αλλά με την Αγία Γραφή στο χέρι! Και, βέβαια, τα «σταγονίδια» (όρος…Αβέρωφ) δεν έγιναν βροχή.

ΚΑΙ πέρασε ιστορικές στιγμές αυτός ο τόπος των ηρωισμών και των αθλιοτήτων. Ένας Ανδρέας, ξοπίσω του ο λαός με κεριά της ανάστασης, το όραμα, η ελπίδα. Γιορτή που παρέπεμπε στην ιστορική ημερομηνία της 3^ης του Σεπτέμβρη. Μια διακήρυξη που έσκιζε τον πέπλο της φοβίας κι ανέμιζε τη σημαία της λευτεριάς. Ήταν αρχή και αφετηρία. Για τη δημοκρατία που παραωρίμασε πριν σαπίσει και για τον σοσιαλισμό που ήρθε κι έφυγε νωρίς.

ΕΚΑΝΕ τη διαδρομή του ο σοσιαλισμός, μέχρι που ο Ανδρέας «έφυγε» κι οι άλλοι κάρφωσαν την ημερομηνία λήξης στην τελευταία σελίδα. Βρέθηκαν αντικαταστάτες (απ’ το πουθενά) και υποκατάστατα. Άνθρωποι που τον υπονόμευσαν όσο ακόμα ζούσε κι έστρωσαν τσόχα για πονηρά παιχνίδια. Κι άρχισαν τα (μυστικά) δείπνα της προδοσίας, με τα ελκυστικά γεύματα της εξουσίας. Χωρίς να τους παίρνει χαμπάρι ο λαός. Τα χρόνια πέρασαν, το ΠΑΣΟΚ «ωρίμασε» και τα παιδιά του εκσυγχρονισμού που δεν τα’ ξερε ο…θυρωρός τους «ξέχασαν» ποιος τα ανέδειξε.

ΕΤΣΙ κι αλλιώς, το Κίνημα συνδέθηκε με την 3^η του Σεπτέμβρη (1843), που έχει να κάνει με τους ηρωικούς αγώνες του λαού για δημοκρατία και ελευθερία. Είναι καιρός να θυμηθούμε. Ώρα να αναπολήσουμε. Τώρα που τρύπωσαν (και) τυχοδιώκτες, οπορτουνιστές και «πλουτήσαντες» στα κενά που άφησε ο σοσιαλισμός, πριν το σκάσει έντρομος και στραπατσαρισμένος.

Το Μνημόνιο, χαριστική βολή στη Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη

Ο κ. Γ. Παπανδρέου στη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του κόμματός του επανέλαβε για μια ακόμη φορά ότι η έννοια της εθνικής ανεξαρτησίας είναι …..ιερή για το ΠΑΣΟΚ.

Θα μπορούσε κάποιος να αμφιβάλει, πέραν των δεξιών ,των αριστερών και όλων όσων τέλος πάντων τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς τους ο κ. Παπανδρέου τους θεωρεί ….λαϊκίστικη αντιπολίτευση;

Βεβαίως! Αμφιβάλει και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ ! Και αμφιβάλει , διότι οι έννοιες «Εθνική Ανεξαρτησία – Λαϊκή Κυριαρχία – Κοινωνική Απελευθέρωση» (Οι βασικές αρχές της ιδρυτικής διακήρυξης του ΠΑΣΟΚ της 3ης του Σεπτέμβρη) μετά τα διαδοχικά «κτυπήματα» που είχαν δεχτεί από προηγούμενες ….σοσιαλιστικές κυβερνήσεις (Ίμια, Μαδρίτη κ.λπ.) , έρχεται η σημερινή κυβέρνηση και τους δίνει τη χαριστική βολή.

Προσέξτε πως ακριβώς το τοποθετεί ο Μανόλης Δρεττάκης πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής και υπουργός του ΠΑΣΟΚ.

Η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, λέει , έχοντας πλήρη γνώση πριν από τις εκλογές της κατάστασης στην οποία βρισκόταν η χώρα, αντί να λάβει δραστικά μέτρα μόλις πήρε ψήφο εμπιστοσύνης (ψήφιση φορολογικού νομοσχεδίου και εφαρμογή του από 1.1.2010, άμεση και ανηλεή πάταξη της φοροδιαφυγής, κατάρτιση και ψήφιση ενός ρεαλιστικού προϋπολογισμού του 2011 κ.λπ.), διόγκωσε το δημόσιο έλλειμμα με παροχές που είχε υποσχεθεί προεκλογικά, και με τη συμπερίληψη χρεών των νοσοκομείων (τα οποία τώρα ρυθμίζει με ομόλογα) κ.λπ. και, μετά τις ασυγχώρητες καθυστερήσεις, τα λάθη και τις ατυχείς δηλώσεις του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών, αναγκάστηκε να υπογράψει και να ψηφίσει ως νόμο του κράτους το διαβόητο Μνημόνιο υποταγής στις εντολές της τρόικας, και κυρίως του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Το Μνημόνιο ήταν η χαριστική βολή στη Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, δεδομένου ότι:

– Η Εθνική Ανεξαρτησία περιορίστηκε δραστικά, αφού η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να συμμορφώνεται όχι μόνο στα όσα περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο, αλλά και στις οποίες «βελτιώσεις» του απαιτούν οι υπάλληλοι(!) της τρόικας.
Επιπλέον η Άγκυρα, εκμεταλλευόμενη την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα, αυξάνει τις προκλήσεις της, τις οποίες η κυβέρνηση αντιμετωπίζει με μια «ήπια» πολιτική. Πολιτική που συμβάλλει στην αποθράσυνση της «συμμάχου» χώρας.

– Η Λαϊκή Κυριαρχία και το Σύνταγμα καταργήθηκαν ουσιαστικά, αφού η Βουλή των Ελλήνων, με τις ψήφους μόνο των κυβερνητικών βουλευτών, αναγκάστηκε να ψηφίσει το Μνημόνιο ως έχει (δηλαδή ως συνθήκη, και όχι με πλειοψηφία των 3/5 του συνόλου των βουλευτών, όπως επιτάσσει το Σύνταγμα) και επιπλέον με νόμο εκχωρήθηκαν υπερεξουσίες στον πρωθυπουργό και στον υπουργό Οικονομικών, που παρακάμπτουν τη Βουλή.

– Η Κοινωνική Απελευθέρωση μετατράπηκε σε οικονομική και κοινωνική εξουθένωση της μεγάλης πλειονότητας του ελληνικού λαού με: τις περικοπές μισθών και συντάξεων, τη μεγάλη αύξηση των έμμεσων φόρων, την αύξηση της ανεργίας, το κλείσιμο χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων και, τελικά, την αύξηση των ήδη μεγάλων κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων.

Η φετινή, επομένως, επέτειος στις 3 Σεπτεμβρίου είναι, ουσιαστικά, ένα μνημόσυνο της νεκρής πλέον Διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη.

Bookmark It