Προς το τέλος του ευρώ;

Γεώργιος ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Αγγελτήριο… κηδείας του ευρώ θύμιζε το εξώφυλλο του χθεσινού τεύχους του βρετανικού περιοδικού «Εκόνομιστ». Κυρίαρχο το μαύρο χρώμα, φλεγόμενη βολίδα το κοινό νόμισμα, μακάβριος ο τίτλος: «Είναι αυτό πράγματι το τέλος;». Σήματα συναγερμού εξέπεμπαν το κύριο άρθρο, οι μόνιμες στήλες, οι σχετικές αναλύσεις του περιοδικού. «Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί επί πολύ. Χωρίς μια δραματική αλλαγή διάθεσης από βάθους καρδιάς της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και των Ευρωπαίων ηγετών, το κοινό νόμισμα μπορεί να γίνει κομμάτια μέσα σε εβδομάδες» υποστηρίζει το κύριο άρθρο του. Μέσα σε εβδομάδες! Και δεν είναι μόνο Βρετανοί που υποστηρίζουν αυτή τη θέση. Τη συμμερίζονται ακόμη και Γερμανοί. «Περίπου δύο εβδομάδες απομένουν στους αρχηγούς των κυβερνήσεων» έγραφε την Πέμπτη σε πρωτοσέλιδη ανάλυσή της η γερμανική εφημερίδα
«Ντι Τσάιτ».
«Η Μέρκελ έθαψε τον διάλογο για τα ευρωομόλογα και τον ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας» ήταν ο γεμάτος απογοήτευση προχθεσινός πρωτοσέλιδος τίτλος της ισπανικής εφημερίδας «Ελ Παΐς». Η Γερμανίδα καγκελάριος επέβαλε τις θέσεις της την Πέμπτη στο Στρασβούργο επί των ηγετών της Γαλλίας και της Ιταλίας: λιτότητα και τίποτε άλλο!
Σε τίποτα δεν βοηθούν τα εξοντωτικά προγράμματα λιτότητας κατά των Ευρωπαίων πολιτών ή το φορολογικό «γδάρσιμό» τους. Καμία βελτίωση δεν φέρνουν ούτε οι αλλαγές κυβερνήσεων. Τι κι αν νίκησε σαρωτικά στην Ισπανία η εκ των προτέρων αποφασισμένη να εφαρμόσει εξουθενωτική λιτότητα Δεξιά; Αυτή την εβδομάδα η Μαδρίτη πλήρωσε για τρίμηνα έντοκα γραμμάτια επιτόκιο 5,1% – υπερδιπλάσια δηλαδή από όσο πριν από έναν… μήνα! Οσο για τα δεκαετή ισπανικά ομόλογα, αυτά έχουν επιτόκιο πάνω από 6,5% – χειρότερα δηλαδή από όσο είχαν τα ελληνικά πριν μπει η χώρα μας σε καθεστώς Μνημονίου!
Το μαχαίρι έφτασε στο κόκαλο. Στα τέλη Ιανουαρίου, η Ιταλία πρέπει να βρει λεφτά να πληρώσει ομόλογα που λήγουν αξίας 30 δισεκατομμυρίων ευρώ. Αν οι κερδοσκόποι απαιτήσουν εξωφρενικό επιτόκιο και η ΕΚΤ δεν παρέμβει, τότε δεν αποκλείεται ακόμη και η… στάση πληρωμών της Ιταλίας! Κόλαση! Αλλά ακόμη και αν η Ρώμη βρει τα λεφτά πληρώνοντας όσο όσο, μέχρι πού μπορεί να πάει αυτή η ιστορία; Προφανώς, όχι μακριά. Τα περιθώρια εξαντλήθηκαν πλέον. Μία και μοναδική λύση έχει απομείνει τώρα.
Θα αναλάβει η ΕΚΤ το χρέος όλων ουσιαστικά των κρατών της Ευρωζώνης; Αυτό είναι πια το καθοριστικό ερώτημα. Θα αγοράζει δηλαδή η ΕΚΤ σε απεριόριστες ποσότητες όσα κρατικά ομόλογα βγάζουν οι χώρες της Ευρωζώνης και μάλιστα με χαμηλά, εξυπηρετήσιμα επιτόκια υποχρεώνοντας έτσι τους κερδοσκόπους του χρηματοπιστωτικού συστήματος είτε να λογικευθούν, είτε να φύγουν εντελώς από την αγορά κρατικών ομολόγων; Αν η ΕΚΤ αγοράζει ομόλογα, η Ευρωζώνη θα σωθεί. Αν όχι, η διάλυσή της είναι αναπότρεπτη.
Η Γερμανία θα αποφασίσει τι θα κάνει η ΕΚΤ. Το Βερολίνο και κανένας άλλος για τον πολύ απλό λόγο ότι η Γερμανία θα πληρώσει στην πράξη τις συνέπειες αυτής της ριζικής αλλαγής -«επαναστατικής» στο πλαίσιο του συστήματος- χαρακτήρα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Δεν είναι καθόλου εύκολη η λήψη αυτής της απόφασης για τους Γερμανούς και δικαιολογημένα μέχρι στιγμής αρνούνται να συναινέσουν. Αν συμφωνήσουν, αυτό σημαίνει ότι θα μεταφέρεται πλούτος διαρκώς από τη Γερμανία και τις χώρες του Βορρά προς τις αδύναμες χώρες του Νότου και της περιφέρειας της Ευρωζώνης.
Χωρίς σοβαρό αντάλλαγμα αυτό αποκλείεται να το δεχθεί το Βερολίνο. Θα προτιμήσει ίσως ακόμη και να διαλύσει την Ευρωζώνη, όσο απίστευτο και αν ακούγεται αυτό, παρά να ξοδέψει εν ριπή οφθαλμού τα τεράστια κέρδη που αποκόμισε από τη λειτουργία της Ευρωζώνης μέσα σε μία ολόκληρη δεκαετία.
Η μετατροπή σε επαρχίες του
Ράιχ των ανεξάρτητων και μέχρι τώρα κυρίαρχων κρατών της Ευρώπης είναι το βαρύ αντίτιμο που ζητάει η Γερμανία για να συναινέσει. Οι Ευρωπαίοι θα παίρνουν λεφτά από τη Γερμανία μέσω ΕΚΤ, αλλά μόνο αν αποδεχτούν να τους κυβερνά χωρίς προσχήματα το Βερολίνο! Η γερμανική κυβέρνηση δηλαδή θα αποφασίζει για το ύψος των μισθών των Ελλήνων, των συντάξεων των Γάλλων, των δημοσίων επενδύσεων στην Ιταλία, των φόρων στην Ισπανία. Το δέχονται αυτό οι Ευρωπαίοι; Αμφιβάλλουμε, αλλά θα δούμε…

 

 Φ

Ο λαός θέλει ενότητα, η Αριστερά… τα μασάει

Με την επιστροφή Πα­πανδρέου από τις Κάννες, οπότε άρχισε να γίνεται αντιληπτό ότι το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα κινεί­ται σε μια «σωτήρια» για το ίδιο και τους δανειστές λύση, αυτή της σύ­μπραξης σε μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» ή όπως αλλιώς ονομάστη­κε, και χωρίς εκλογές, αναδύθηκε αυτόματα από την πλευρά της κοινω­νίας ένα ερώτημα:

Αν το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας συνασπίζεται ώστε ενωμένο να επι­βάλει την καταστροφική πολιτική της νέας δανειακής, η Αριστερά τι κάνει; Τι θα κάνει για να αποτρέψει μια τέ­τοια εξέλιξη που δεσμεύει τη χώρα για δεκαετίες, οδηγεί την κοινωνία στην καταστροφή και όλα αυτά φυ­σικά χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση, αντιθέτως στη βάση της καταπάτησης οποιασδήποτε συντε­ταγμένης διαδικασίας έννομου κρά­τους;

Με άλλα λόγια, το ζήτημα της συ­νεργασίας των δυνάμεων της Αριστε­ράς – επί της ουσίας, των δύο βασι­κών πόλων της – σε πολιτικό και κι­νηματικό επίπεδο έχει τεθεί «από τα κάτω», ανεξάρτητα από το αν έχει διαμορφωθεί ή όχι ένα καθαρό πρόταγμα επί του οποίου «ζητείται» η συνεργασία.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι ως βάση υπάρχει το αίτημα για απαλλαγή από την πολιτική που υλοποιείται, από το πολιτικό προσωπικό που τη διεκπεραιώνει και τη στηρίζει (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ κ.λπ.), καθώς και από τις δυνάμεις που την επιβάλλουν (Ε.Ε.,  ΕΚΤ, ΔΝΤ, Γερμανία κ.λπ.).

Είναι φανερό ότι ιδεολογικές συγκλίσεις ή πολιτική ενότητα δεν μπορούν να υπάρξουν. Από την άλ­λη, είναι αβίαστη και εύλογη η απο­ρία πώς θα προχωρήσει η κατάσταση για την κοινωνία με τις μνημονιακές δυνάμεις ενωμένες σε «μαύρο μέτωπο», όπως τις χαρακτήρισε το ΚΚΕ, και στον αντίποδα τις δυνάμεις της Αριστεράς εγκλωβισμένες στην προ μνημονίου αντιπολιτευτική λογική.

Προ ημερών, ο Μανώλης Γλέζος, ο οποίος ανεξάρτητα από την πολιτική του δραστηριοποίηση εντός του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί κι ένα σύμβολο που υπερβαίνει τα όρια αυτού του σχή­ματος, σημείωνε σε συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Αυγή»:

«Ενώνονται οι πολιτικές δυνάμεις των μονοπωλίων, του κεφαλαίου και της τρόικας και δεν θα συνεργαστούν οι δυνάμεις της Αριστεράς; Πρωτόφαντο, όταν μάλιστα ο στόχος δεν εί­ναι η ενότητα, αλλά η συνεργασία». Συνεργασία σε συνθήκες οι οποίες χαρακτηρίζονται από «κοσμογονικές αλλαγές» κατά τη δική του υπογράμ­μιση.

Τα ερωτήματα λοιπόν που ανα­κύπτουν έχουν να κάνουν με το αν υπάρχει αυτή τη στιγμή περιθώριο πολιτικής σύμπραξης της Αριστεράς ή, εν πάση περιπτώσει, μιας κοινής μετωπικής δράσης απέναντι στο μέ­τωπο συγκυβέρνησης – τρόι­κας, καθώς και με ποιο πλαίσιο θα είχε αξία να γίνει αυτό, αν Ι εισακούγονταν οι επιθυμίες χιλιάδων ψηφοφόρων της Αρι­στεράς (κομμουνι­στικής,    αντικαπιταλιστικής, ριζοσπαστικής, ανανεω­τικής) και όσων την παρακολουθούν. Γιατί πλέον τείνουν τα ώτα τους προς την Αριστερά εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που εγκαταλείπουν απογοη­τευμένοι τον δικομματισμό και απελ­πισμένοι από τις συνέπειες της πολι­τικής του.

Από την άλλη, βέβαια, το θέμα εί­ναι πώς η ίδια η ηγεσία της Αριστεράς αντιλαμβάνεται σήμερα το ζήτημα της συνεργασίας και με ποια λογική το επιδιώκει ή το απορρίπτει. Επ’ αυ­τού υπάρχει μια διαμορφωμένη θέση και από την πλευρά του ΚΚΕ και από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ (αν κι εδώ αναπτύσσονται και απόψεις πέραν της επίσημης).

Επίσης, ανεξάρτητα από τα όρια των κομματικών σχηματισμών, έχει αναπτυχθεί η δυναμική δύο τάσεων: Η μία εννοεί τη συνεργασία στη βάση της αντιμνημονιακής ρητορι­κής προσπερνώντας ή χαμηλώνοντας το ζήτημα του ευρώ και συνακόλου­θα της Ε.Ε., το οποίο πάντως εκ των πραγμάτων έχει τεθεί και φαίνεται να απασχολεί σεβαστό κομμάτι της κοινωνίας.

◆ Η άλλη αντιλαμβάνεται τη συνερ­γασία ακριβώς στη βάση της άμεσης απάντησης στο χρέος διά της στάσης πληρωμών σε συνδυασμό με την άμε­ση έξοδο από την ευρωζώνη ως ένα βασικό βήμα διεξόδου, με άλλους να βάζουν επιτακτικά το ζήτημα της ρ�
�­ξης και με την Ε.Ε. και με άλλους να το αφήνουν ανοιχτό.

Παράλληλα έχουμε δει όλο το προ­ηγούμενο διάστημα οι παραπάνω τά­σεις να τίθενται υπό τη σκέπη καλε­σμάτων για μέτωπα «εθνικά», «πα­τριωτικά», «λαϊκά» κ.λπ. (από τον ΣΥΡΙΖΑ ώς τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Αλέκο Αλαβάνο κ.ά.), ενώ τον τελευ­ταίο χρόνο έχουν ενισχυθεί οι φω­νές για ένα «νέο ΕΑΜ» με μοναδική εξαίρεση τον χώρο που στην κατο­χή πρωτοστάτησε για τη δημιουργία του, το ΚΚΕ, το οποίο σήμερα θέτει πάνω από τον «εθνικοαπελευθερωτικό» αγώνα (αν κι εφόσον σήμερα μιλάμε για μια ιδιότυπη οικονομική και πολιτική κατοχή) το ζήτημα της ταξι­κής πάλης.

Όχι, δεν θα πάρουμε

Το ΚΚΕ έχει με σαφήνεια αποκλεί­σει κάθε προοπτική συνεργασίας εδώ και χρόνια και συνεχίζει επίμονα να διαχωρίζει τη θέση του από τη συ­γκεκριμένη συζήτηση, περιγράφο­ντας κάθε φορά – άλλοτε πειστικά, άλλοτε λιγότερο – τους ιδεολογικο­πολιτικους λόγους της άρνησής του. Επανειλημμένα έχει τοποθετηθεί για το πλαίσιο των συμμαχιών που διεκ­δικεί και αυτές βρίσκονται στο κοι­νωνικό πεδίο και όχι στο πολιτικό σύ­στημα και τις πολιτικές του δυνάμεις. Είναι χαρακτηριστική η απεύθυνση της ηγεσίας του κόμματος σε τακτικά διαστήματα στα τμήματα που αποκολλώνται από τον δικομματισμό με τη φράση «απευθυνόμαστε ακόμα και σε εκείνους που δεν συμφωνούν σε όλα μαζί μας».

Η στρατηγική στόχευση του Περισ­σού για την «ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων» και την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης με στόχο τη «λαϊκή εξουσία και οικονομία» πα­ραμένει – χωρίς ταλαντεύσεις τα δύο τελευταία χρόνια που η χώρα μπήκε σε περίοδο ριζικών ανατροπών – η βασική επιδίωξη του κόμματος και τίθεται ως διαχωριστική γραμμή από το υπόλοιπο κομματικό σύστημα.

Τα παραπάνω συμπυκνώνουν οι εκ­κλήσεις για «συμπόρευση με ισχυρό ΚΚΕ» για ένα «λαϊκό μέτωπο για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπω­λίων». Σε μια πρόσφατη αναφορά του, στη Διακήρυξη της Κ.Ε. του κόμ­ματος για τη νέα κυβέρνηση, το ΚΚΕ σημειώνει: «Αν θέλει ένα μεγάλο μέ­ρος του λαού να πάψει να αισθάνε­ται ταπεινωμένο από τοποθετήσεις της Ε.Ε. και ηγετών της, πρέπει να παλέψει να απαλλαγεί η χώρα μας από την εξουσία των μονοπωλίων, να αποδεσμευτεί από την Ε.Ε. αλλά και από κάθε είδους ιμπεριαλιστικές δε­σμεύσεις, διαφορετικά δεν θα αλλά­ξει η κατάσταση προς όφελός του».

Σε αυτό το πλαίσιο το ΚΚΕ χαρα­κτηρίζει «αποπροσανατολισμό», «παγίδα» και «αυταπάτη» το αντιμνημονιακό, το πατριωτικό μέτωπο και τις συμμαχίες, τις αντιμνημονιακές κυβερνήσεις που προτείνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ορισμένες άλλες πολιτικές δυνάμεις. Αντιθέτως τις χαρα­κτηρίζει «αφερέγγυες» γιατί «αυτές οι συμμαχίες και κυβερνήσεις δεν συγκρούονται με τα μονοπώλια, την ιδιοκτησία και την εξουσία τους».

Πάντως αξίζει να παρατηρηθεί ότι στο κοινωνικό πεδίο, όπου είναι ασφυκτικές οι πιέσεις στα εργατι­κά, λαϊκά και μεσαία στρώματα από την ασκούμενη πολιτική της συγκυβέρνησης, πλέον, υπό τη σκέπη της τρόικας, οι τόνοι χαμηλώνουν, ειδικά μπροστά σε αγώνες όπως είναι π.χ. το χαράτσι της ΔΕΗ, πιο πριν τα διό­δια ή οι συγχωνεύσεις των σχολείων.

«Ναι μεν, αλλά…»

Ο έτερος βασικός πυλώνας της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με το ΚΚΕ, έχει ως πάγιο συστατικό της ρητορικής του το ζήτημα της «ενό­τητας» της Αριστεράς, το οποίο σε συνθήκες μνημονίου έχει, θα λέγα­με, «αναβαθμιστεί» και έχει αποκρυ­σταλλωθεί στην εκφώνηση για την ανάγκη της διαμόρφωσης ενός «νέ­ου συνασπισμού εξουσίας με πυρή­να την Αριστερά» και… εμβέλεια από τα αριστερά της Αριστεράς ώς τα αρι­στερά του ΠΑΣΟΚ. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει κατονομάσει τους χώρους στους οποίους απευθύνεται και συγκεκρι­μένα το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη Δημο­κρατική Αριστερά, τους Οικολόγους Πράσινους, το Άρμα Πολιτών, τις δυ­νάμεις που έχουν αποδεσμευτεί από το ΠΑΣΟΚ διαφοροποιούμενες από την πολιτική του. Σε κοινωνικό επί­πεδο ο Τσίπρας απευθύνεται πλέον στο σύνολο των κοινωνικών δυνάμε­ων καλώντας σε «αντιμνημονιακό» «αντινεοφιλελεύθερο» μέτωπο μέσα από το οποίο θα προκύψει ο νέος συ­νασπισμός εξουσίας.

Αυτό που μπορεί να παρατηρήσει κ�
�ποιος, πάντως, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επισήμως και πλειοψηφικά καλεί σε συνεργασία (όχι μόνο δράσης αλλά κι εκλογική) προτάσσοντας, όπως είπαμε, το αντιμνημονιακό – αντι­νεοφιλελεύθερο στοιχείο, χαμηλώ­νοντας το ζήτημα του ευρώ και της Ε.Ε., το οποίο θέτουν τόσο δυνάμεις στο εσωτερικό του (Λαφαζάνης, ΚΟΕ κ.ά.) όσο και δυνάμεις στις οποίες απευθύνεται (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που το θέτουν βέβαια με διαφορετικό τρό­πο). Κι αυτό επειδή θεωρεί ότι η συ­ζήτηση αυτή πολώνει τον χώρο του, σφυρηλατημένο σε μεγάλο βαθμό με την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης, ιδέα που κατά την αντίληψή του βάζει σε αμφισβήτηση η ρητορική περί εξόδου από το ευρώ, αλλά και γιατί μπορεί να υπονομεύσει τη δυνατότη­τα συνεργασιών και απεύθυνσης στα «δεξιά» του (ΔΗΜΑΡ, πασοκογενείς κ.λπ.), όπου εκ των πραγμάτων κινεί­ται το πλειοψηφικό τμήμα της κοινω­νίας.

Αυτό φαίνεται να αποτυπώνεται και στο «μίνιμουμ» προγραμματικό πλαίσιο το οποίο διατυπώνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως πρόταση διακυβέρνησης, εφόσον έχει γίνει πράξη ο προαναφερθείς συνασπισμός εξουσίας: εξοικονόμη­ση πόρων για την ανάπτυξη με γνώ­μονα τις κοινωνικές ανάγκες, ριζική αναδιανομή πλούτου, διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, χωρίς μνημόνια, μεσοπρόθεσμα και αντικοινωνικούς όρους, αξιοποιώ­ντας όλα τα όπλα αποφασιστικής και σκληρής διαπραγμάτευσης (λογιστι­κό έλεγχο, αμφισβήτηση, αθέτηση πληρωμών κ.ά.), αναζήτηση εναλλα­κτικών πηγών δανεισμού, εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση του τραπεζι­κού τομέα προς όφελος της κοινωνί­ας, και άμεση επαναφορά στην ιδι­οκτησία του Δημοσίου, με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, των δημόσιων επιχειρήσεων.

Από την άλλη η απεύθυνση στο ΚΚΕ μοιάζει να γίνεται συνήθως με όρους αμυντικοεπιθετικούς και ενδεχομέ­νως με μια αγωνία ανάδειξης των δια­φορών των δύο χώρων που συνοπτικά αποτυπώνονται στο δίπολο «δογματι­σμός» – «προοδευτισμός».

Πόσο ακόμα χώρια…

Την ίδια ώρα κάποιες εκ των διαφιλονικούμενων συμμαχιών στα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να «ναυαγούν», καθώς από τη μία οι Οικολόγοι Πράσινοι χαι­ρέτισαν τη συγκυβέρνηση υπό τον Παπαδήμο, η δε Δημοκρα­τική Αριστερά κλυδωνίστηκε σοβαρά, και ως χώρος «έπαιξε» στα σενάρια συγκυβέρνησης. Επί της ουσίας δε η τελευταία, και παρά τις εκκλήσεις του Τσίπρα να αποφασίσει με ποι­ους θα πάει, δεν τοποθετεί τον εαυτό της στον αντιμνημονιακό άξονα, παρόλο που ενδεχο­μένως στο ακροατήριό της να υπάρχει και τέτοιο κοινό. Αντι­θέτως έχει προτάξει τη στόχευση της ανασυγκρότησης του σοσιαλιστικού – δημοκρατικού χώρου.

Πιθανότατα, οι βασικοί πολι­τικοί χώροι της Αριστεράς – οι οποίοι σε τελική ανάλυση θέ­τουν το πρόγραμμά τους υπό την κρίση των πολιτών και γι’ αυτό ζητούν τη διενέργεια εκλογών – αφήνουν κενά τα οποία τον τελευταίο χρόνο κα­λύπτουν κινήσεις όπως ο Μίκης Θεοδωράκης με τη «Σπίθα» (και πλέον ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α.), το ΕΠΑΜ και άλλες πρωτοβουλίες, πα­ραπέμποντας σε διεργασίες που προδίδουν μια αναδιάταξη των υπαρκτών δυνάμεων εντός της Αριστεράς με διαχωριστική γραμμή τον άξονα του χρέους και της ευρωζώνης καθώς και της εθνικής ανεξαρτησίας. Πάντως η κοινωνική πίεση αυ­ξάνεται κατακόρυφα και πι­θανότατα οι διαχωριστικές γραμμές θα ξεθωριάζουν όσο η τρέχουσα πολιτική θα σαρώνει ανθρώπους και δημόσια περι­ουσία…

Το Ποντικι

Τα χρήματα στον UNHCR, μάλλον πήγαν εκεί που κατέληξαν κι εκείνα (1,2 εκατομμύρια €) του ελληνικού λαού με τον τηλεμαραθώνιο (Φλεβάρης 2009) για τα παιδιά της Γάζας…

Απαράδεκτη πρόκληση οίκτου από τον UNHCR…

…θα μας πουν κάποτε αναλυτικά 

που πήγαν τα προηγούμεα χριστουγεννιάτικα δώρα μας;;

Δια τον εντοπισμό και το ερώτημα: Ζένια Πολυδώρου

 «press-gr«
   

Σχετικό: Τι θα γίνει με τη βοήθεια που έπρεπε να πάει για τα παιδιά της Γάζας από τον Τηλεμαραθώνιο της ΕΡΤ; Ν’ αρχίσουμε εκ νέου;

Άνδρας ζωσμένος με εκρηκτικά βρίσκεται στην είσοδο της Παλιάς Βουλής και απειλεί να ανατιναχθεί!

Η γύρω περιοχή έχει αποκλειστεί από ισχυρές δυνάμεις της αστυνομίας ενώ διαπραγματευτής έχει αναλάβει να αποτρέψει τον αγνώστων στοιχείων άντρα στο να πυροδοτήσει τα εκρηκτικά.

Ο περίπου 60 ετών άντρας που βρίσκεται στην Παλιά Βουλή εδώ και περίπου μισή ώρα (μεσημέρι

Κυριακής στις 15.20 περίπου) ζητάει να βρεθεί στο σημείο γνωστός δημοσιογράφος και να δημοσιεύσει λίστα με φοροφυγάδες!

Πυροτεχνουργοί βρίσκονται κοντά του για να διαπιστωθεί αν πραγματικά ο άγνωστος φέρει εκρηκτικά, και να πράξουν ανάλογα.

πηγή:www.tsantiri.gr

Ο ΤΣΟΓΛΑΝΑΡΑΣ ΦΑΣΙΣΤΑΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ ΑΝΟΙΞΕ ΠΑΛΙ ΤΟΝ "ΟΧΕΤΟ" ΤΟΥ !Ι ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΝ ΓΝΩΣΤΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΜΕΤΙΚΗ ΑΗΔΙΑ

Θ. Πάγκαλος: Αποτύχαμε στην οικονομική πολιτική

Συνέντευξη του αντιπροέδρου της κυβέρνησης στην Καθημερινή της Κυριακής

Την αποτυχία της οικονομικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και τις ευθύνες των κ. Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλου «ομολογεί» σε συνέντευξή του στην Καθημερινή της Κυριακής ο Θεόδωρος Πάγκαλος.

«Το μνημόνιο απέτυχε γιατί εμείς αποτύχαμε και στη μείωση των εξόδων και στην αύξηση των εσόδων από τον περιορισμό της φοροδιαφυγής» δηλώνει χαρακτηριστικά.

Για τη στάση του προέδρου της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά όσον αφορά τις ενυπόγραφες εγγυήσεις για την 6η δόση, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης διερωτάται «δεν κατάλαβα γιατί αρνήθηκε να βάλει μία υπογραφή, δημιουργώντας ένα τεράστιο θέμα γύρω από ένα ανύπαρκτο ζήτημα».

Ο κ. Πάγκαλος επιτίθεται δε, με σφοδρότητα στο ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνοντας ότι η «εναλλακτική πολιτική των δύο κομμάτων της Αριστεράς στην ΕΕ είναι να γυρίσουμε στη βουκολική Ελλάδα με τα κτηματάκια μας, να βόσκουμε τα αρνάκια μας, με έναν Εμβέρ Χότζα να σφάζει πού και πού τους αντιφρονούντες».

Επίσης, καταλογίζει ευθέως ευθύνες στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη για την αναρχία που επικρατεί στο κράτος, «με τον κάθε Φωτόπουλο να καταλαμβάνει ανενόχλητος τη ΔΕΗ». «Ο κ. Παπουτσής έχει κατ’ εξοχήν την ευθύνη» αναφέρει.

Για το δημοψήφισμα, ο αντιπρόεδρος δηλώνει ότι ο Γιώργος Παπανδρέου «παρασύρθηκε». «Ήταν μία επιλογή που μόνο με κατάρα μπορεί να περιγραφεί» παρατηρεί.

απο ΣΚΑΙ

Παράνομοι και πραξικοπηματίες.

Όχι κυβερνήτες και «σωτήρες» δεν είναι, αλλά παράνομοι και πραξικοπηματίες και αυτή τη στιγμή θάπρεπε να είναι στη φυλακή.

 

Άρθρο 52 συντάγματος: «Η ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης, ως έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, τελεί υπό την εγγύηση όλων των λειτουργών της πολιτείας, που έχουν την υποχρέωση να τη διασφαλίζουν σε κάθε περίπτωση. Νόμος ορίζει τις ποινικές κυρώσεις κατά των παραβατών της διάταξης αυτής».

 

 

Παραβίαση του Συντάγματος, σφετερισμός της λαϊκής κυριαρχίας.

 

 

Η κυβέρνηση Παπαδήμου, συναντά σφοδρές αντιδράσεις από το νομικό κόσμο της χώρας, για μη τήρηση των διατάξεων του Συντάγματος, κυρίως σε ότι αφορά το πρόσωπο του ίδιου του πρωθυπουργού. Αν τελικά υπάρχουν προβλήματα σχετικά με την τήρηση του Συντάγματος, είναι πρόδηλο ότι τις όποιες ευθύνες τις φέρει κυρίως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος κατά το Σύνταγμα (άρθρο 30) είναι ο ρυθμιστής του Πολιτεύματος και ως εκ τούτου ο…

θεματοφύλακας του.Συντάγματος.

 

Σύμφωνα με το άρθρο 37 παρ. 1, ο ΠτΔ διορίζει τον πρωθυπουργό. Σύμφωνα με το άρθρο 37 παρ. 2, πρωθυπουργός διορίζεται ο αρχηγός του κόμματος που έχει απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή. Αν δεν υπάρξει δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης, τότε σύμφωνα με το άρθρο 37 παρ. 3, θα πρέπει να δοθούν διερευνητικές εντολές με τη σειρά στο δεύτερο και τρίτο κόμματα. Αν και τότε δεν υπάρξει δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης, σύμφωνα με το τελευταίο εδάφιο της ίδια παραγράφου του άρθρου 37, ο ΠτΔ υποχρεούται να αναθέσει την πρωθυπουργία στον Πρόεδρο του ΣτΕ ή του Αρείου Πάγου, προκειμένου να σχηματίσει υπηρεσιακή κυβέρνηση και να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές.

 

Σύμφωνα με το άρθρο 38 παρ. 2, αν ο πρωθυπουργός �
�αραιτηθεί και υπάρχει κόμμα που να διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή (ΠΑΣΟΚ), τότε ο ΠτΔ διορίζει υποχρεωτικά πρωθυπουργό, το πρόσωπο που θα υποδείξει η ΚΟ του πλειοψηφούντος κόμματος.  Κάτι τέτοιο φυσικά δεν έγινε από την ΚΟ του ΠΑΣΟΚ.

 

Σύμφωνα με το άρθρο 37 παρ. 4, αν στο κόμμα που ανατίθεται διερευνητική εντολή δεν έχει αρχηγό (εδώ και τα τρία πρώτα κόμματα ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΚΚΕ έχουν αρχηγούς) ή εάν ο αρχηγός δεν έχει εκλεγεί βουλευτής, τότε ο ΠτΔ δίνει την διερευνητική εντολή, στο πρόσωπο που προτείνει η αντίστοιχη ΚΟ.

 

ΠΡΟΣΟΧΗ. Αυτό το τελευταίο που λέει το Σύνταγμα, ότι δηλαδή αν «ο αρχηγός του κόμματος δεν έχει εκλεγεί βουλευτής» σημαίνει με ερμηνεία a contrario, ότι δεν μπορεί να διορισθεί πρωθυπουργός, πρόσωπο ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΚΛΕΓΕΙ στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Ο κ. Παπαδήμος δεν έχει εκλεγεί από τον ελληνικό λαό. 
Αντιλαμβάνεστε άραγε τι λέει το Σύνταγμα εδώ;;; Ο ΠτΔ δεν μπορεί να δεχτεί να διορίσει πρωθυπουργό, ούτε τον ίδιο τον αρχηγό ενός κόμματος, τη στιγμή που δεν είναι βουλευτής. Πως είναι δυνατόν να δέχτηκε ο κ. Παπούλιας να διορίσει πρωθυπουργό τον κ. Παπαδήμο ο οποίος δεν είναι ούτε αρχηγός κόμματος ούτε βουλευτής;;;

 

Πολλοί, πιο «ήπιοι», κάνουν λόγο για ενέργειες στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας. Η δική μας αντίθετα νομική άποψη είναι ότι η παρούσα κυβέρνηση λειτουργεί πέρα από τα όρια αυτά, κατά σαφή παράβαση των ανωτέρω συνταγματικών διατάξεων.

 

Σύμφωνα τέλος, με την παρ. 3  του άρθρου 120 του Συντάγματος: «O σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος». Σύμφωνα δε με την παρ. 4 του ίδιου άρθρου: «H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.».

 

Θέλετε τη γνώμη μας; Η νομιμότητα θα πρέπει να αποκατασταθεί αμέσως με τη νόμιμη  οδό που είναι οι εκλογές, διαφορετικά δεν θα έχουμε καλές εξελίξεις. 
Εάν επικρατήσει η πιο πάνω νομική άποψη, καμία από τις ενέργειες που θα κάνει η παρούσα κυβέρνηση δεν θα δεσμεύει τον ελληνικό λαό, ως μη νόμιμη. Τα δε δικαστήρια
έχουν υποχρέωση να μην εφαρμόσουν κανένα νόμο αυτής της κυβέρνησης ως αντισυνταγματικό. 

hassapis

Με μεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκε η συγκέντρωση ενάντια στο χαράτσι της ΔΕΗ

Από τη συνέλευση κατοίκων του 6ου Διαμαρίσματος

Η συγκέντρωση ξεπέρασε κάθε προσδοκία.  Όλοι οι πολίτες βροντοφώναξαν ΟΧΙ στο χαράτσι, ΟΧΙ στους κεφαλικούς φόρους. Προτάθηκαν τρόποι να μην πληρωθεί το χαράτσι αλλά μόνο η κατανάλωση ρεύματος που αντιστοιχεί σε κάθε νοικοκυριό (μέσω πληρωμής σε Α.Τ.Μ.) και ακόμα η διάθεση όλων των παρευρισκομένων να συγκεντρωθούν στις 2 Δεκεμβρίου στο ΣτΕ όπου συζητούνται οι προσφυγές για την ακύρωση του χαρατσιού. Ακολουθεί κείμενο που μοιράστηκε στους συγκεντρωμένους.

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! ΠΑΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ

Επειδή η εισφορά του άρθρου 29 του νόμου Ν 3986/2011 αφορά…

μόνο φυσικά πρόσωπα, τα οποία – σε αντίθεση με τα νομικά πρόσωπα – έχουν ήδη υπερφορολογηθεί είτε με μεγάλους φορολογικούς συντελεστές στο εισόδημα, είτε με την πληρωμή απαράδεκτα υψηλών συντελεστών ΦΠΑ και άλλων έμμεσων φόρων, κατά παράβαση της αρχής της αναλογικότητας που προβλέπει το άρθρο 4 παρ.5, σε συνδυασμό με το άρθρο 25 παρ.1 του Συντάγματος και της αρχής της ίσης μεταχείρισης που προβλέπει το αρθ. 4 παρ. 1 & 2, του Συντάγματος.

Επειδή η παρ. γ της παρ.4 του άρθρου 29 του Ν 3986/2011, στην ουσία μου αποστερεί το δικαίωμα της παροχής έννομης προστασίας, κατά παράβαση του αρθ. 20 παρ 1 του Συντάγματος

Επειδή το εισόδημά μου έχει μειωθεί δραματικά, εξαιτίας του μνημονίου και της οικονομικής κρίσης και αδυνατώ να ανταποκριθώ σε βασικές ανάγκες ,το όποιο νέο εισπρακτικό μέτρο εις βάρος μου αντίκειται στην Συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή του σεβασμού και της προστασίας της αξίας του ανθρώπου που αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας (άρθρο 2 παρ.1 του Συντάγματος)».

Επειδή τα νέα εισπρακτικά μέτρα δεν επιβάλονται ως αντιστάθμισμα κάποιας υπηρεσίας που προσφέρει το Δημόσιο ή ένας Δήμος και γι αυτόν ακριβώς το λόγο δεν είναι »τέλη », όπως ψευδώς παρουσιάζονται, αλλά κεφαλικοί φόροι που θα καταλήξουν στις τσέπες των διεθνών τοκογλύφων, και επειδή έχουν χαρακτήρα ληστρικής επιδρομής κατά των χαμηλών εισοδημάτων και επιβάλλονται με πρωτοφανείς εκβιασμούς είναι φόροι αντικοινωνικοί αλλά και αντισυνταγματικοί αφού επιβαρύνουν μια κατηγορία φορολογουμένων και μάλιστα ανεξάρτητα από τη φοροδοτική τους ικανότητα (κατά παράβαση του άρθρου 4 παρ.5)

Επειδή δεν πρέπει και δεν μπορούμε, γι αυτό και αρνούμαστε να πληρώσουμε χαράτσια που μας γυρίζουν πίσω στην εποχή των Τούρκων πασάδων και των Ελλήνων κοτζαμπάσηδων, που ανέτρεψε η Ελληνική Επανάσταση του 1821. Ζητάμε από τον Δήμο Αθηναίων, τον κ.Δήμαρχο και όλες τις παρατάξεις του Δημοτικού Συμβουλίου να τοποθετηθούν πάνω στο πρόβλημα των δημοτών αλλά και να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Δήμου Νέας Ιωνίας και πολλών ακόμα Δήμων που με αίσθημα ευθύνης και κοινωνικής αλληλεγγύης στηρίζουν έμπρακτα τους δημότες που αρνούνται να σηκώσουν τους αβάστακτους κεφαλικούς φόρους, eόταν μικρά παιδιά λιποθυμάνε από πείνα μέσα στα σχολεία.

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΚΑΤΟΙΚΩΝ 6ου ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΟΣ

 

 εγερσις

ΤΟ "ΔΙΛΗΜΜΑ" ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΜΑΣ "ΣΩΤΗΡΩΝ": ΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟΣ ή ΥΠΟΤΑΓΉ???

Ακόμα μια εβδομάδα πέρα­σε και το σίριαλ «ποιος θα υπογράψει τι» καλά κρατεί. Τα τηλεπαράθυρα επικε­ντρώνονται στις δηλώσεις όλων των υποτιθέμενων «παικτών», όμως το παρασκήνιο με τους πραγματικούς παίκτες δουλεύει πυρετωδώς, κάτω απ’ τη μύτη μας, και όλα μπαίνουν στην τελική ευθεία.

Πριν αλλάξουν οι ευρωπαϊκές συν­θήκες ώστε να ανοίξει το παράθυρο εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, οι δανειστές μας και τα επεν­δυτικά συμφέροντα που εξαρχής κι­νούσαν τα νήματα πίσω από τις εξε­λίξεις στην ελληνική οικονομία, θα διασφαλίσουν δύο πράγματα:

♦ Να περάσει ο έλεγχος των ελληνι­κών τραπεζών στην τρόικα, ώστε να αλλάξει σιγά – σιγά η μετοχική τους σύνθεση.

♦ Να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες της νέας δανειακής σύμβασης και η συμμετοχή των ιδιωτών στο κούρεμα μέσω του PSI με την προϋπόθεση ότι τα νέα δεδομένα θα διέπονται από το βρετανικό δίκαιο και όχι το ελλη­νικό, ώστε η χώρα να μην μπορεί σε καμία περίπτωση να έχει περιθώρια ελιγμών και υπαναχωρήσεων (εθνι­κό κίνημα «δεν πληρώνω»). Και βε­βαίως, σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ, οι δανειακές συμβάσεις να παραμείνουν στο ευρωπαϊ­κό νόμισμα.

Οι εσωτερικές πολιτικές εξε­λίξεις δίνουν την εντύπωση ότι οι διεργασίες με την τρόικα σταμάτησαν μέχρι ο Αντώνης Σαμαράς να συνυπογράψει τις εγγυήσεις που ζητούν οι δα­νειστές. Αυτό είναι εν μέρει αλήθεια και βεβαίως αφορά μόνο την έκτη δόση, η καθυ­στέρηση της οποίας δεν επι­βαρύνει κανέναν άλλον πλην του Δημοσίου και ίσως μι­σθωτούς και συνταξιούχους.

Τα υπόλοιπα όχι μόνο προ­χωρούν κανονικά και αβία­στα,  αλλά  βρίσκονται  ένα βήμα πριν από την ολοκλή­ρωση…

Στόχος ο έλεγχος

Σε προηγούμενα φύλλα γράψαμε ότι το ΔΝΤ, με μια απόρρητη έκθεση, επισή­μανε στους «ενδιαφερομέ­νους» ότι, για να ελεγχθεί πλήρως η ελληνική πολιτική σκηνή, πρέπει να σπάσει ένα κατεστημένο που δημιουργήθηκε στη με­ταπολίτευση μεταξύ πολιτικών, τρα­πεζιτών και ιδιοκτητών ΜΜΕ.

Η έκθεση έλεγε ότι, για να σπά­σει η αλυσίδα, πρέπει να ελεγχθούν οι τράπεζες, να αλλάξει η μετοχική τους σύνθεση και έτσι τα νέα συμ­φέροντα που θα διαχειρίζονται το τραπεζικό σύστημα θα μπορούν μέ­σω των ΜΜΕ (σχεδόν όλα είναι καταχρεωμένα και εξαρτώνται από τα δά­νεια) να ανεβοκατεβάζουν κυβερνή­σεις. Συνεπώς τα ξένα συμφέροντα θα μπορούν να εξουσιάζουν και τους τρεις κρίκους της αλυσίδας.

Την προηγούμενη εβδομάδα, λοι­πόν, σύμφωνα με πληροφορίες του «Π», ελήφθη η απόφαση το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, στο οποίο θα αναγκαστούν να ανα­τρέξουν όσες ελληνικές τράπεζες «χάσουν» από το κούρεμα του 50%, να περάσει στα χέρια της τρόικας.

Σύμφωνα με το σχέδιο, με το οποίο φαίνεται να έχει ήδη συμφωνήσει εδώ και εβδομάδες ο Βενιζέλος, το 60% του ταμείου θα ελέγχεται από τροϊκανούς αξιωματούχους και το 40% από το Δημόσιο. Μάλιστα οι τράπεζες που θα μπουν στην ομπρέ­λα του ΤΧΣ θα «σπρώχνονται» ύστερα από σχετική έκθεση της BlackRock.

Η ελεγκτική εταιρεία, που μπήκε εμβόλιμα στην ελληνική πραγματι­κότητα ύστερα από πρόσκληση της κυβέρνησης Παπανδρέου, θα απο­φανθεί ποιες ελληνικές τράπεζες θα έχουν απώλειες από το κούρεμα του χρέους όπως αυτό συμφωνήθη­κε στις 27 Οκτωβρίου στις Βρυξέλ­λες και θα υπαχθούν στο Ταμείο για να καλύψουν τις κεφαλαιακές τους ανάγκες.

Επίσης, με τις ευλογίες του Βενι­ζέλου, ο άνθρωπος της τρόικας που θα είναι επικεφαλής της διαχείρισης των ελληνικών τραπεζών θα είναι (ποιος άλλος;) ο μόνιμος αντιπρό­σωπος του ΔΝΤ στην Αθήνα Μπόμπ Τράα. Όπως ακριβώς το γράψαμε πριν από μερικές εβδομάδες.

Νέο κατεστημένο

Έτσι ένας νέος κύκλος διαπλο­κής αρχίζει. Μάλιστα ο σχεδιασμός του Τράα αναφέρει ότι σχεδόν όλες οι ελληνικές τράπεζες θα αναγκα­στούν να καταφύγουν στο Ταμείο, το οποίο για 1-2 έτη θα έχει τον πλήρη έλεγχο του τι γίνεται στις τράπεζες. Οι πρόνοιες αυτές και οι λειτουργίες του ΤΧΣ έχουν ήδη περάσει και επι­κυρωθεί από τη Βουλή ύστερα από διαδικασίες – εξπρές του «εμπνευ­στή» πρώην τσάρου Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Ήταν ανάμεσα στα «κρίσιμα» μέτρα που έπρεπε να πε­ράσουν πάση θυσία για να εξασφα­λίσουμε κάποια από τις δόσεις του δανείου.

Σιγά – σιγά, δυστυχώς, θα αποκα­λύπτονται πολλά τέτοια «παράθυ­ρα» του νέου κατεστημένου που πά­ει να δημιουργηθεί και που πέρασαν στα ψιλά αφού πάντα βρισκόμασταν υπό την υποτιθέμενη απειλή «μέτρα ή πτώχευση». Βεβαίως οι βουλευτές δεν είναι άμοιροι ευθυνών για το ότι επικύρωσαν μέτρα και όρους που μπορεί να κριθούν έως και αντισυ­νταγματικά.

Όπως μαθαίνει το «Π», οι περισ­σότεροι Έλληνες τραπεζίτες δεν βρίσκουν άλλη εναλλακτική λύση και δέχονται την ηγεμονία Τράα, αφού έχουν να διαχειριστούν ζημι­ές δισεκατομμυρίων που μπορεί να φθάσουν ακόμα και τα 16 δισ. ευρώ λόγω του κουρέματος. Και μπο­ρεί να έχουν φάει το παραμύθι των διασφαλίσεων από τον Τράα ότι «οι διοικήσεις των τραπεζών δεν θα αλ­λάξουν όταν θα υπαχθούν στο ΤΧΣ» (δεν θα χάσουν τη θεσούλα τους, με άλλα λόγια), όμως τα σχέδια του ΔΝΤ είναι άλλα, όπως σας έχουμε εξηγήσει.

Το ερώτημα είναι γιατί οι πολιτικοί, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι δεν σταματούν την πλήρη παράδο­ση της χώρας στα ξένα συμφέρο­ντα. Γιατί τα μικροπολιτικά παιχνίδια που διαδραματίζονται σε ημερήσια βάση για την επόμενη μέρα επιτρέ­πουν στους «ενδιαφερόμενους» να αλωνίζουν σε οικονομία και εξωτε­ρική πολιτική;

Και βεβαίως είναι λογικό να διε­ρωτηθεί κάθε σκεπτόμενος άνθρω­πος εάν το θέμα των υπογραφών συντηρείται από κάποιους εντός της χώρας σκοπίμως και εάν εξυπηρε­τεί κάτι. Όπως για 18 μήνες εξυπη­ρετούσε η διακυβέρνηση της… τρο­μοκρατίας, που έχει φέρει ως απο­τέλεσμα ακριβώς αυτά που υποτίθε­ται πως έλεγε ότι θα αποφύγει εάν οι πολίτες δέχονταν αδιαμαρτύρητα όλα τα σχέδια που απέτυχαν πατα­γωδώς να ανακόψουν την ύφεση και να συνεφέρουν τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό.

Διότι, 18 μήνες μετά, το ΥΠΟΙΟ και η τρόικα ακόμα δεν έχουν πετύχει μια σωστή πρόβλεψη για την ύφεση, το έλλειμμα, τα έσοδα και τις δαπά­νες…

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙvia Ελληνικο Φορουμ

Κούρεμα 80% θέλει η Black Rock!!! …(Ε! ΡΕ ΜΕΓΑΛΕ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ……ΠΑΛΙ "ΜΕΣΑ" ΕΠΕΣΕΣ)

Μεγαλύτερο κούρεμα των ελληνικών ομολόγων βλέπει η Black Rock, εκτιμώντας ότι η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους θα πρέπει θα προχωρήσει σε μεγαλύτερο εύρος από εκείνο που αποφασίστηκε την 26η Οκτωβρίου.

Η αμερικανική εταιρεία, η οποία είναι από τους μεγαλύτερους διαχειριστές κεφαλαίων στον κόσμο, θεωρεί ως ενδεδειγμένο ένα «κούρεμα» της τάξεως του 75% με 80% για τα ελληνικά, τα πορτογαλικά και τα ιρλανδικά ομόλογα που κατέχουν οι ιδιώτες επενδυτές, προκειμένου να μην επεκταθεί η κρίση χρέους της Ευρώπης.
Στην τελευταία έκθεσή της η εταιρεία διαβλέπει τον κίνδυνο η αναταραχή στην ευρωζώνη να μετατραπεί σε παγκόσμια κρίση και θεωρεί ότι η μόνη ριζική, άμεση και αποτελεσματική λύση στα προβλήματα των ασθενέστερων χωρών του ευρώ είναι η μείωση του χρέους τους κατά πολύ περισσότερο απ’ ό,τι έχει συμφωνηθεί -κατ’ εξαίρεση και άπαξ- (σύμφωνα με τη διατύπωση της απόφασης της Ε.Ε.) για την Ελλάδα.
Σε έκθεσή της η επενδυτική εταιρεία αναφέρει ότι «οι κυβερνήσεις πέφτουν, οι αποδόσεις των ομολόγων ανεβοκατεβαίνουν ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες και οι αγορές σε όλο τον κόσμο είναι κλειστές: υπάρχει κίνδυνος η αναταραχή στην ευρωζώνη να μετατραπεί σε παγκόσμια κρίση».
 Ελευθεροτυπια

ΣΧΕΤΙΚΟ:

NYT: Οι αρνήσεις που μάς παγίδευσαν…

ΤΟ ΕΥΡΩ ΥΠΟ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ… ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΕΚΡΗΞΕΙΣ ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ

Η Βρετανική κυβέρνηση έδωσε εντολή στις πρεσβείες του Ηνωμένου Βασιλείου στις χώρες της ευρωζώνης να λάβουν κάθε απαραίτητο μέτρο ώστε να προστατεύσουν τους Βρετανούς πολίτες σε περίπτωση που καταρρεύσει το ευρώ!

Σύμφωνα με την εφημερίδα Telegraph ανώτατο στέλεχος της βρετανικής κυβέρνησης ανέφερε πως η κατάρρευση του ευρώ είναι απλώς θέμα χρόνου και ως εκ τούτου οι πρεσβείες στις χώρες της ευρωζώνης πρέπει να βοηθήσουν τους πολίτες που βρίσκονται σε αυτές τις χώρες, είτε με την παροχή οικονομικής βοήθειας είτε λόγω ανεξέλεγκτων κοινωνικών αναταραχών.

Οι βρετανικές πρεσβείες θα φροντίσουν να παρέχουν ρευστό σε όσους πολίτες της χώρας δεν θα μπορέσουν να πάρουν λεφτά από τις τράπεζες της ευρωζώνης, λόγω της κατάρρευσης του ευρώ(!) αναφέρει χαρακτηριστικά η εφημερίδα…

 

Πηγη